Συνηθίζουμε στην Ελλάδα να βγάζουμε άχρηστο έναν ποδοσφαιριστή με την πρώτη ματιά. Συνηθίζουμε, ακόμα περισσότερο, να βγάζουμε κάποιον παιχταρά με την πρώτη… ντρίπλα. Δεν υπάρχει υπομονή. «Άντρα θέλω, τώρα τον θέλω», που λέμε. Γίνεται μονομιάς άχρηστος ο Σάντσεθ, επειδή είδε απευθείας κόκκινη κάρτα στο πρώτο επίσημο ματς της σεζόν. Γίνεται άχρηστος ο Βέμερ, παρ’ όλο που στο πρωτάθλημα τον είδαμε τον Νοέμβριο και το δείγμα του μέχρι τότε ήταν απειροελάχιστο.
Είναι παιχταράς ο Τελάντερ επειδή δεν δέχτηκε γκολ από την «πυραυλοκίνητη» επίθεση της Ξάνθης και της Λιβαδειάς. Δεν μας κάνει ο Λουντ, διότι είναι αργός κι έχει παραπάνω κιλά. Μέτρο χρειάζεται. Σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν είναι άχρηστος ο Σάντσεθ επειδή του «έκατσε» η κακιά στιγμή σε ένα κρίσιμο παιχνίδι, δεν είναι… Χένρικσεν ο Τελάντερ με δύο καλές εμφανίσεις.
Η ιστορία των μεταγραφών είναι διδακτική, αλλά μόνο στα λόγια. Στην πράξη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, πιθανότατα για να έχουμε να πούμε μετά πως «τα έλεγα εγώ κι εσείς δεν με ακούγατε». Έχουμε δει παιχταράδες του Αυγούστου να γίνονται «παλτά» για τους χειμωνιάτικους μήνες κι έχουμε δει απογοητεύσεις της προετοιμασίας να εξελίσσονται σε ηγέτες .
Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στα χρόνια του Μπορέλι για να δώσουμε χειροπιαστό παράδειγμα. Ο Σανμαρτεάν ήξερε όσοι μπάλα ξέρουν όλα τα «δεκάρια» που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στο πρωτάθλημα, μα επειδή τον έλεγαν… Σανμαρτεάν προλάβαμε από Ιούλιο να τον βγάλουμε άχρηστο (τα όσα δεν πρόσφερε δεν είχαν να κάνουν με την αξία του, αλλά με το… μυαλό του). Κονσεϊσάο και Μπίσκαν είχαν έρθει για να αποτελέσουν ένα από τα καλύτερα δίδυμα στα χαφ ολόκληρης της Ευρώπης και λίγες μέρες αργότερα αναπολούσαμε τα τρεξίματα του Μπασινά.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί είδα τον Παναθηναϊκό να κερδίζει σε μια δύσκολη έδρα όπως αυτή του Περιστερίου έχοντας στην ενδεκάδα του τέσσερις μεταγραφές του. Τον Σάντσεθ, τον Βέμερ, τον Λουντ και τον Αμπέντ. Με εξαίρεση τον τελευταίο, που βρέθηκε σε πολύ κακή βραδιά, οι τρεις πρώτοι ήταν από τους καλύτερους του Παναθηναϊκού, με τον Καταλανό να αποδεικνύει για ποιο λόγο οι «πράσινοι» έτρεχαν καλοκαιριάτικα να τον συναντήσουν και να τον πείσουν να έρθει. Δεν μπορώ να «διαγράψω» τις μεταγραφές από τον Νοέμβριο. Δεν το έκανα ποτέ. Πήγαμε να τους «κάψουμε» τον έναν πίσω από τον άλλον, όπως παραλίγο να κάνουμε με τον Νάνο και παλαιότερα με τον Ζέκα.
Ο Παναθηναϊκός έχει πολλά να πάρει από τους παίκτες που απέκτησε το περασμένο καλοκαίρι. Τα συμβόλαια που υπέγραψε δεν είναι λίγων μηνών, ούτε ενός χρόνου. Το να αλλάζεις περιβάλλον και χώρα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Χρειάζεται χρόνος (για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο) ακόμα και για να μάθεις τα… χούγια του διπλανού σου. Ας μην αχρηστεύουμε έναν ποδοσφαιριστή που έχουμε δει σε 1-2 ματς.
ΥΓ: Το ίδιο ισχύει και με έναν νέο προπονητή. Ο Αντρέα Στραματσόνι έχει το «πακέτο» για να κάνει όμορφα πράγματα στον Παναθηναϊκό. Είναι νέος, έχει συνεργαστεί με παίκτες παγκοσμίου επιπέδου, έχει δουλέψει με νέα παιδιά, θα φέρει σίγουρα διαφορετικές ιδέες και μια άλλη κουλτούρα, προερχόμενη από ένα ποδόσφαιρο σαφώς ανώτερο απ’ το δικό μας. Μπορεί η παρουσία του σε Ίντερ και Ουντινέζε να μην συνοδεύτηκε από κάποια τεράστια επιτυχία, όμως είναι μόλις στα πρώτα του βήματα. Ας μην τον «σταυρώσουμε» στην πρώτη στραβή.
