Μια και καμία για το ντέρμπι της Λεωφόρου και ήδη κινούμαστε σε ρυθμούς Σαββάτου. Κατά την ταπεινή μου άποψη στα συγκεκριμένα ματς, η θεωρία και ο σχεδιασμός των προπονητών περνούν σε μεγάλο βαθμό σε δεύτερη μοίρα όταν ξεκινήσει το παιχνίδι. Το βασικό στοιχείο είναι το κίνητρο, ενώ καθοριστικοί παράγοντες είναι το πάθος και η ψυχή.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να έχει το +8, μπορεί ο Παναθηναϊκός να έχει προβληματίσει μέχρι τώρα αλλά όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν σε ένα 90λεπτο. Όπως πριν πέντε χρόνια όταν το τριφύλλι έπρεπε να βάλει πέντε γκολ στους Πειραιώτες αλλά η μπάλα μπήκε στα δίχτυα από τον Νταρμπισάιρ, η πρόπερσι που οι ερυθρόλευκοι περίμεναν τους πράσινους για γιορτή… αλλά τους βγήκε κηδεία (0-3)…
Μπορούμε να θυμηθούμε πολλά, αλλά η ουσία είναι το τώρα, είναι ο Παναθηναϊκός και ο πληγωμένος εγωισμός του, στον οποίο πρέπει να στηριχθεί ο Στραματσόνι και οι παίκτες του. Άλλωστε εκτός από τους εαυτούς τους, το οφείλουν και στον πληγωμένο -σε μεγάλο βαθμό- κόσμο της ομάδας, που ακόμη δεν έχει ξεπεράσει τον πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό.
Με συγκέντρωση από την αρχή ως το τέλος (ακόμη και στο ημίχρονο!), πάθος στις προσωπικές μονομαχίες και την αναμενόμενη ώθηση από την καυτή Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός μπορεί να πετύχει τον στόχο του, που είναι ξεκάθαρα μόνο η νίκη. Άλλωστε ο υπογράφων δεν συμμερίζεται την άποψη πολλών, ότι είναι χαοτική η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων. Πάντα μιλάμε αγωνιστικά, γιατί έξω-αγωνιστικά, πραγματικά η διαφορά είναι χαοτική…
Οι λόγοι για τους οποίους το τριφύλλι πρέπει να κερδίσει αυτό το παιχνίδι είναι αμέτρητοι, όμως πάνω από όλα, αυτό που θέλουν όλοι οι Παναθηναϊκοί από τους παίκτες είναι να παίξουν με τρέλα, να παίξουν με ψυχή και να αποδείξουν σε όλους ότι αυτή η ομάδα έχει παρόν και μέλλον.
