Δεν συνήθιζε να παίζει την ύπαρξή του στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός. Τα παλιά τα χρόνια όταν έραβε το ένα αστέρι μετά το άλλο στη φανέλα του πήγαινε σε όλες τις έδρες για κάνει νίκες. Διαδικαστικές κάποιες, άλλες δύσκολες. Έκανε νίκες, όμως, και δεν επέτρεπε σε κανέναν να αμφισβητήσει το μέλλον του στη διοργάνωση.
Συνήθεια που άρχισε να κόβει την τελευταία τριετία και κάτι. Και ενόψει του «τελικού» με την Καρσίγιακα αυτό μοιάζει να είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα της ομάδας: έχει ξεχάσει να κυριαρχεί μακριά από το ΟΑΚΑ.
Μόνο την πρώτη χρονιά του Πεδουλάκη (2012-2013) οι «πράσινοι» είχαν αξιοπρεπή παρουσία μακριά από το κάστρο τους. Τότε έκαναν 2 εκτός έδρας νίκες στην πρώτη φάση (Ολίμπια Λιουμπλιάνα, Καντού), 4 στο ΤΟΠ 16 (Άλμπα, Ζαλγκίρις, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάμπεργκ) και μία στα πλέι οφ όπου κατάφεραν στο 2ο ματς να «σπάσουν» την έδρα της Μπαρτσελόνα.
Από το 2013-2014 άρχισαν οι εκπτώσεις. Ο Παναθηναϊκός θα νικήσει στην παράταση τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι και τη Λοκομοτίβ στο Κουμπάν (Α’ φάση) και θα κάνει μόλις άλλες δύο εκτός έδρας νίκες στο ΤΟΠ 16: ξεκινά με το δεξί στη Βιτόρια (64-72 τη Λαμποράλ) αλλά χάνει από Φενέρ, Μάλαγα, Αρμάνι μέχρι να νικήσει στην Πόλη την Εφές (60-65). Αυτό το – μόλις 4ο στη χρονιά – διπλό του Εξάστερου είναι και το τελευταίο εκείνη την περίοδο. Στα πλέι οφ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ έκανε τρεις ήττες στις οποίες μόνο στο πρώτο παιχνίδι ήταν άκρως ανταγωνιστικός (77-74).
Ο Πεδουλάκης έφυγε, ο Ιβάνοβιτς ήρθε αλλά το πράγμα χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Την περασμένη σεζόν ο Παναθηναϊκός την έβγαλε μόλις με 3 «διπλά» και μάλιστα απέναντι σε ομάδες της σειράς: νίκησε την Τούροφ στην πρώτη φάση και τις Άλμπα και Γαλατά (ήταν διαλυμένη εκείνη την εποχή) στο ΤΟΠ 16. Στα πλέι οφ δεν κατάφερε ούτε να δει την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα (93-66, 100-80).
Κι επειδή φέτος μετρά (πριν το ματς με την Καρσίγιακα) ήδη 3 εκτός έδρας ήττες (Λοκομοτίβ, Μπαρτσελόνα, Ζιέλονα Γκόρα) και καμία νίκη σημειώνεται ότι το θέμα είναι η νέα κακιά συνήθεια. Αυτή που… ξεθωριάζει τον Παναθηναϊκό μακριά από το ΟΑΚΑ. Είναι αυτή η κακιά συνήθεια που τον έχει αναγκάσει να παίζει πολύ πρόωρους «τελικούς», είναι αυτή η συνήθεια που θέτει αμφιβολίες ακόμα και για τα αυτονόητα, όπως ήταν η πρόκριση της ομάδας στους 16 κορυφαίους.
Και διατυπώνονται σήμερα αυτές οι σκέψεις διότι συντηρείται η κουβέντα για την ενίσχυση του ρόστερ: οι μισοί συμφωνούν με όσα ανοιχτά λέει ο Τζόρτζεβιτς. Ότι δηλαδή χρειάζεται άμεσα ένας γκαρντ για το ροτέισον. Οι άλλοι μισοί επιμένουν ότι ο Παναθηναϊκός θέλει έναν αθλητικό ψηλό που θα καλύψει τις αμυντικές αδυναμίες του διδύμου Ραντούλιτσα – Κούζμιτς. Υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται δύο παίκτες.
Στο δικό μου το μυαλό οι πιο σωστές απαντήσεις βρίσκονται στο μυαλό των προπονητών και όχι σε δημοσιογραφικά κείμενα. Αυτοί ξέρουν τι κάνουν και τι δεν κάνουν οι παίκτες τους, αυτοί ξέρουν και πώς μπορούν να διορθώσουν την κατάσταση. Και μία ακόμα απάντηση: ορίστε, μετά από περίπου 200 μέρες, ένας από τους ηγέτες της επόμενης μέρας του Παναθηναϊκού επιστρέφει: ο Νίκος Παππάς είναι ξανά γερός και μπαίνει στη 12άδα για να ανέβει ψυχολογικά και να βοηθήσει τον Τζόρτζεβιτς να εμβαθύνει το ροτέισον στην περιφέρεια.
Δεν ξέρω αν αρκεί… Εύχομαι να βοηθήσει με τη σπίθα του να διώξει ο Παναθηναϊκός από πάνω του αυτήν την κακιά συνήθεια. Και να γράψει δύο διπλά (Καρσίγιακα, Ζαλγκίρις) πριν βγει η πρώτη φάση της Ευρωλίγκας.