Αγαπημένε μας Κόμπε…
Είπαμε πολλά, Κόμπε. Κουράσαμε. Και πάλι δεν έφτασαν για να σε… ξεπροβοδίσουμε από το σπιτικό σου. Έλα παππού… Όχι και παππού στα 37 σου! Το μπασκετικό μας αντίο δεν είναι στενάχωρο. Αν η απόφασή σου σε κάνει χαρούμενο, κάνει κι εμάς. Εμείς, εξάλλου, θα τα λέμε στις αναμνήσεις μας. Ο καθένας από τη σκοπιά του. Γράφει γράμμα στον Κόμπε Μπράιαντ, ο Μπάμπης Λάμπρου.
Αγαπημένε μας Κόμπε,
Από την πρώτη στιγμή που σε είδαμε να συμμετέχεις ως ο νεότερος παίκτης σε All Star Game το 1998, σε ηλικία 19 ετών, ξέραμε ότι ένα πράγμα ήταν αληθινό: Σε ερωτευτήκαμε. Από τότε πέρασαν άλλα 16 τέτοια παιχνίδια, στα οποία έδωσες το «παρών». Ήσουν εκεί χωρίς να χρειαστεί να το δηλώσεις. Με τη φανέλα σου. Με το «8», που επέλεξες στα πρώτα σου χρόνια στο ΝΒΑ, αφήνοντας το «33» του Λυκείου σου, με το «24» που διάλεξες αργότερα. Για να πουλήσεις περισσότερες φανέλες, λένε μερικοί. Δεν μας νοιάζει. Ήσουν εκεί. Αυτό μετράει.
Ήσουν εκεί, για να προσδώσεις κύρος στο παιχνίδι, που «πόνεσε» από την αποχώρηση του Τζόρνταν. Ήσουν εκεί για να τον διαδεχθείς. Ή ακόμη και για να του αλλάξεις τα φώτα σε ένα μονό, όπως ΕΣΥ του είχες πει, την πρώτη φορά που τέθηκε αντιμέτωπός του. Το ξέρουμε ότι είχες εμμονή να τον ξεπεράσεις. Και τα κατάφερες. Τουλάχιστον όσον αφορά στους αριθμούς. Τον πέρασες στη λίστα με τους μεγαλύτερους σκόρερ του ΝΒΑ. Αναρριχήθηκες στην τρίτη θέση, αφήνοντάς τον τέταρτο. Κι ας μην τα κατάφερες, θα ισχυριστούν ορισμένοι. Δεν έχει σημασία. Το προσπάθησες, όσο δύσκολο κι αν ήταν.
Άφησες την ψυχή σου στο παρκέ. Οι μαρτυρίες από την προετοιμασία της Ολυμπιακής ομάδας των ΗΠΑ, όταν πήγαινες για να κάνεις σουτ από τις 4 το πρωί, επτά ολόκληρες ώρες πριν ξεκινήσει η προπόνηση της ομάδας, θα σε χαρακτηρίζουν. Δούλεψες πολύ και ανταμείφθηκες, όμως. Πέντε «δαχτυλίδια», δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Είσαι ο πρώτος που ξεπέρασες ταυτόχρονα τους 30.000 πόντους και τις 6.000 ασίστ.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά για έναν αμιγώς ποδοσφαιρόφιλο; Εκείνον που έχασε την ευκαιρία να σε δει να μεγαλουργείς από τη θέση του τερματοφύλακα, την οποία λάτρευες όταν ζούσες τα παιδικά σου χρόνια στην Ιταλία. Εκεί που αγάπησες τη Μίλαν και τον Μάρκο Φαν Μπάστεν. Η φανέλα και το κασκόλ των «ροσονέρι» στον φοριαμό σου σε κάνουν πιο ξεχωριστό, σε μία αμερικανική κοινωνία που γνωρίζει ελάχιστο για το… soccer. Μάθε τους μπαλίτσα…
Δεν θα σε νοσταλγούμε τόσο για τους 81 πόντους που έβαλες κόντρα στο Τορόντο το 2006 ή για τα πέντε συνεχόμενα παιχνίδια, στα οποία ξεπέρασες τους 50 πόντους, το 2007. Αλλά για το γεγονός ότι δεν άφησες το επιθετικό σου ταλέντο να σε κυριεύσει και να σε κρατήσει επαναπαυμένο. Ήσουν ο πρώτος που έπεφτε στο παρκέ για μία μπάλα. Ήσουν το παράδειγμα στους συμπαίκτες σου, ώστε να τα δώσουν όλα στην άμυνα. Γι’αυτό και μπήκες 12 φορές στην καλύτερη αμυντική ομάδα του ΝΒΑ. Τις εννέα, βασικός.