Βλέπαμε τον Μίκαελ Εσιέν ν’ ανεβάζει ρυθμούς στο β΄ ημίχρονο και σκεφτόμασταν τι θα συνέβαινε αν ο Γκανέζος βρισκόταν απ’ τον Ιούλη έστω στο 60% των δυνατοτήτων του. Ακόμα και χωρίς τον Αφρικανό ο Αναστασίου κι ο «Στράμα» είχαν/έχουν επιλογές για το νευραλγικό χώρο του κέντρου.
Με Λαγό, Ζέκα, Αμπέντ, Πράνιτς, Ατζαγκούν, Κουτρουμπή, ο Παναθηναϊκός μπορούσε να φτιάξει τριάδες με δυνατότητα ν’ ασκούν πίεση ψηλά και να προσφέρουν αμυντική ασφάλεια στους μπακ. Παρατηρούμε ότι με τον Ιταλό η ομάδα δεν εφαρμόζει τόσο ασφυκτικό πρέσινγκ παρά κοιτά να εκμεταλλευτεί με βαθιές μπαλιές την ποιότητα Μπεργκ, Πέτριτς και την ταχύτητα «Κλώνα», Καρέλη που βρίσκονται κοντά στα κλασικά «εννιάρια», προσπαθώντας να πάρουν «ριμπάουντ».
Η θετική παρουσία Σάντσεθ-Τελάντερ στην Ημαθία γεννά προσδοκίες για τον μέλλον, βάσει όσων έχουμε δει οι παραπάνω αποτελούν το πιο «δυνατό» δίδυμο οπισθοφυλάκων που μπορεί να ποντάρει το κλαμπ, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο «30» έχει χάσει πολύ έδαφος κι ο Ταυλαρίδης βαδίζει προς το τέλος της καριέρας του, χώρια που φέτος δεν θυμίζει σε τίποτα τον ασυγκράτητο αμυντικό που πέρσι πήρε ένα σωρό ταυτότητες.
Η παρουσία του Εσιέν κι ενός χαφ τύπου Γιόχανσον μπροστά απ’ τα στόπερ θα κάνει τους άλλους χαφ πιο απειλητικούς, με τον πρώτο σε καλύτερη κατάσταση ο κόουτς θα παίξει με περισσότερο ρίσκο μπροστά χωρίς να περιμένει μόνο τις εκτελέσεις των στημένων ή τις βαθιές μπαλιές μπροστά. Με την πείρα του (κι όχι πια με φυσικές του δυνάμεις) ο 32χρονος μέσος μπορεί να σταματήσει αρκετές αντεπιθέσεις που πάνε να δημιουργηθούν εν τη γενέσει τους, να διορθώσει λάθος συμπαίκτη του ή να καλύψει ακόμα και τη θέση κάποιοι άλλου.
Έτσι όπως είναι το σωματείο κρίνουμε πολυτέλεια να κρατά τον Εσιέν εκτός δράσης ακόμα κι αν ξέρει ότι ο ποδοσφαιριστής απέχει πολύ από τον παλιό του καλό εαυτό. Αν κάτι μπορεί να σωθεί σε αυτή τη μαύρη σεζόν είναι οι προσωπικότητες (Εσιέν, Μπεργκ, Σάντσεθ) να στηριχθούν τυφλά κι αυτοί με τη σειρά τους να συμπαρασύρουν τους νεαρούς.