Έστω ότι την Κυριακή οι λεπτομέρειες δεν ευνοούσαν τον Παναθηναϊκό και στο τέλος πανηγύριζε η ΑΕΚ. Αμφιβάλλετε ότι η (νέα) μεγάλη εμφάνιση του Γιώργου Παπαγιάννη θα περνούσε αδιάφορη; Προ τριετίας η απόφαση της διοίκησης να μειώσει το μπάτζετ και να δώσει έμφαση στην προώθηση νεαρών Ελλήνων αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από μερίδα του κόσμου που εξέφραζε ενστάσεις τύπου «ο Εξάστερος δεν μπορεί να λειτουργεί σαν την Παρτιζάν», ως προθάλαμος, δηλαδή, εξελίξιμων αθλητών.
Ο Παναθηναϊκός είχε πάρει τα πάντα μα ήταν πίσω σε στελέχωση φερέλπιδων καλαθοσφαιριστών σ’ αντίθεση με τον «αιώνιο» που κατακτώντας την 2η του Ευρωλίγκα βασισμένος σε πιτσιρίκια απέδειξε πως φτηνό ρόστερ δεν σημαίνει και του πεταματού. Ο ΟΣΦΠ το πιστοποίησε κι η «ταπεινή» Μακάμπι του Μπλατ έβαλε σφραγίδα επικύρωσης.
Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έλεγε ότι έχει τον τρόπο του με τα νέα παιδιά, ήδη ο χρόνος συμμετοχής Χαραλαμπόπουλου, Παπαγιάννη αυξήθηκε, ο Λούντζης χρησιμοποιείται, ενώ σύντομα την πόρτα της εθνικής θα διαβούν Γιάνκοβιτς, Παππάς. Επιλέγοντας να πας σε λύση ταλαντούχων ποντάροντας στη σταδιακή τους βελτίωση έχεις ήδη στα χέρια σου «θησαυρό», η σωστή ανάπτυξη των παιδιών σε βάθος χρόνου δύναται να διπλασιάσει την αξία του ρόστερ, αρκεί φυσικά οι μικροί να πλαισιωθούν με έμπειρους που θα τους διδάξουν σωστά.
Rebuilding σημαίνει ότι θα ζοριστείς στην Πάτρα, από την «πρωτάρα» ΑΕΚ ως κι από το Λαύριο, θα δεις τον ΠΑΟΚ να χάνει ευκαιρία ζωής για «διπλό» στο Μαρούσι, θα χάνεις εύκολα ως κι απ’ τις Ζιελόνες! Αυτό, όμως, είναι το τίμημα μέχρι ένα νεανικό σύνολο ν’ αναπτυχθεί ομαλά, να μάθει σε συνθήκες όπου η χαλάρωση απαγορεύεται, να συνηθίσει το βάρος της φανέλας.
Βλέπουμε μετά από μέτριες εμφανίσεις η κριτική να είναι «άγρια» κι η μπάλα να παίρνει συνήθως τους Σέρβους εντός κι εκτός παρκέ. Σαφώς σε ομάδες τέτοιου βεληνεκούς η πίεση είναι αυτονόητη όμως άλλο η κριτική κι άλλο ο μηδενισμός. Η διοίκηση ασφαλώς γνωρίζει ότι με δύο μεταγραφές το τριφύλλι θα ήταν πιο δυνατό, το γεγονός ότι δεν προχωρά σ’ ενισχύσεις μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι περιμένει να δει την πρόοδο Παππά, Παπαγιάννη (πρωτίστως) και Μποχωρίδη.
Απόφαση που κάθε άλλο παρά πιασάρικη είναι, όμως αποτελεί λύση μακρύτερου ορίζοντα σε μια χώρα που δεν ξέρει τι πάει να πει υπομονή. Ο Εξάστερος ψάχνει τον τρόπο να «βγάζει» παίκτες (απ’ τη στιγμή που του είναι δύσκολο να τους χρυσοπληρώσει), κάποτε Παύλος-Θανάσης προσπαθούσαν να μάθουν πως να κερδίζουν σε τοπ επίπεδο και τελικά έμαθαν μετά από αμέτρητες σφαλιάρες και «καράβια» χρημάτων στο βρόντο.
Η τωρινή εικόνα της ομάδας (που μαθαίνει να ζει χωρίς τον μέγα Διαμαντίδη για να μην ξεχνιόμαστε) μπορεί ν’ απέχει απ’ το να χαρακτηριστεί ιδανική μα ούτε και κακή την αποκαλείς. Οι προοπτικές υπάρχουν και φωνάζουν.
Το παράδειγμα των εφήβων του Παναθηναϊκού είναι σπάνιο, γενικώς ομάδες πρωταθλητισμού επιλέγουν συνήθως «έτοιμους» αθλητές και δεν πάνε στη λογική να ωριμάσουν μέσω των προγραμμάτων τους τα φυντάνια τους. Η ιστορία έχει δείξει ότι ως γηγενής για να κάνεις καριέρα σε τοπ σωματείο πρέπει προηγουμένως να έχεις σηκώσει στην πλάτη σου την προηγούμενη σου ομάδα.
Θυμίζουμε πως ο Σπανούλης έκανε θαύματα στο ανταγωνιστικό Μαρούσι, στον Ηρακλή ο Διαμαντίδης είχε βγάλει μάτια ως ηγέτης, ο Χατζηβρέττας ήταν πρώτος σκόρερ κι ο Λάζαρος Παπαδόπουλος κολώνα του. Ομοίως ο Τσαρτσαρής σε Ν. Ηστ/Περιστέρι, ο Ντικούδης στην ΑΕΚ, ο Περπέρογλου στον Πανιώνιο.
Σε αντίστοιχη θέση με Κόνιαρη, Λούντζη, «Χαραλαμπό», Παπαγιάννη είχε βρεθεί μόνο ο Αντώνης Φώτσης όταν έφυγε έφηβος από τον Ηλυσιακό για τον Παναθηναϊκό του Λευτέρη Σούμποτιτς και «ψήθηκε» σιγά-σιγά με τον ερχομό του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Το πώς εξελίχθηκε όλοι θυμόμαστε…
