Στις καλές μέρες μπορείς να είσαι όποιος θες. Να μοιάζεις στις αφίσες που είχες πάνω από το κρεβάτι σου, να κάνεις τις ντρίμπλες που κοπιάρεις από τα dvd, να φτιάχνεις ίδιο το μαλλί σου, να γεμίζεις στο σώμα σου τατουάζ, να παίζεις στο Champions League, να σκοράρεις και να πανηγυρίζεις σαν το είδωλό σου, να σε αποθεώνει ο Τύπος, να νιώθεις ότι σου ανήκει ο κόσμος. Στις καλές μέρες δεν χρειάζεται να είσαι το φτωχόπαιδο μεταναστών που βρήκε αποκούμπι στη μπάλα, ούτε ο μικρός αδελφός του ταλαντούχου τερματοφύλακα που όλοι μιλάνε στην Γερμανία.
Στις κακές μέρες, όμως, πρέπει να αντέχεις την πραγματικότητα. Τις απογοητεύσεις, τους δανεισμούς, την μιζέρια των μικρών ελληνικών ομάδων. Στις κακές μέρες εσύ που κοιμόσουν και ξυπνούσες με το όνειρο του Champions League, πανηγυρίζεις επειδή έκανες χατ-τρικ με τον Πλατανιά στη βραδιά που έβαλε τα κυανέρυθρα κι έμοιαζε με Μπαρτσελόνα απέναντι στην Καλλονή. Πρέπει να ανεχτείς και την ειρωνεία. Το καλό είναι ότι δεν σε πήραν τα χρόνια. Κι είτε νιώθεις σαν τον Έλληνα Κριστιάνο Ρονάλντο, όπως τότε που κατέβαινες από την Ξάνθη για τον Ολυμπιακό, είτε απλά σαν ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος σε σώζει ότι ακόμα είσαι μόλις 25 ετών!
