Δυσκολοχώνευτη η ήττα απ’ τους γαύρους της Σερβίας μα τα αληθινά ζόρια τώρα ξεκινούν. Ο κόσμος -που τιμά αυτή την ομάδα για την στήριξη που του πρόσφερε στα δύσκολα χρόνια του ποδοσφαίρου- χειροκρότησε θερμά τους αθλητές στο τέλος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προβληματίζεται με όσα (δεν) βλέπει.
Έχουν αναλυθεί πολλές φορές τα θέματα για την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στους κοντούς, για τα αργά πόδια των ψηλών, το ζήτημα έχει κουράσει. Η απόφαση, όμως, της διοίκησης να ρίξει πρόστιμο επειδή καταλαβαίνει ότι τα πράγματα έχουν πάρει χαλαρή τροπή είναι μήνυμα εκνευρισμού πάνω που ακολουθούν Μπαρτζώκας κι οι… πρώην του. Ρεαλιστικά βάσει όσων βλέπουμε η ομάδα πρέπει να είναι ευχαριστημένη με μικρής έκτασης ήττες σε Ρωσία, ΣΕΦ, κάτι όμως που θα επιβαρύνει κι άλλο το κλίμα.
Οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, της «Πράσινης», του Τάκη Μπαλτάκου για Βερολίνο κτλ γυρίζουν μπούμερανγκ. Δεν μας έρχεται στη μνήμη άλλο παιχνίδι που οι φίλαθλοι άρχισαν ν’ αδειάζουν τη σάλα από το 35ο λεπτό! Ο Παναθηναϊκός «τρόμαξε» Ελλάδα/Ευρώπη αρχής γενομένης απ’ το 1993 όμως πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι αυτό θα συμβαίνει εσαεί.
Παρότι μετά την φυγή του μεγάλου το μπάτζετ κόπηκε δραστικά, ο Εξάστερος παρέμεινε ανταγωνιστικός λόγω της βαριάς φανέλας, των Διαμαντίδη-Φώτση-Τσαρτσαρή, τελευταίων σωματοφυλάκων της πιο χρυσής του περιόδου και της αύρας που δημιουργεί το πιο μπασκετικό γήπεδο της ηπείρου.
Μπορεί ως τώρα οι Σέρβοι να μη «στρίβουν», ο Καλάθης να έχει σκάσει, ο Φώτσης να κινείται σε χαμηλά στάνταρ αλλά το να γκρινιάζουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν βγάζει τίποτα; Ο Παναθηναϊκός έχοντας (ας μην το ξεχνάμε) ρούκι προπονητή, φορτωμένος τόσα προβλήματα παραμένει υπολογίσιμος έστω κι αν τις τελευταίες εβδομάδες η αγωνιστική του παρουσία όσο πάει και φθίνει. Ακόμα κι επί Ομπράντοβιτς υπήρχε πάντα ένα μικρό ντεφορμάρισμα μετά τις γιορτές αλλά τότε δεν κουνιόταν φύλλο γιατί το χρήμα έρρεε κι ουδείς κουνιόταν μπροστά στη τεράστια προσωπικότητα του κόουτς.
Με την ομάδα να δοκιμάζει το ένα στυλ πίσω απ’ το άλλο προπονητικά η (τυφλή) εμπιστοσύνη χάθηκε και το μπάσκετ που αποδίδεται δεν ικανοποιεί το κοινό που με την σειρά του δυσανασχετεί διαβάζοντας για ενισχύσεις που όλο έρχονται κι όλο χάνουν το δρόμο προς το Μαρούσι. Κακό δεν είναι να μην θες να κάνεις ανοίγματα όταν τόσα χρόνια η οικογένεια σου έχει απίστευτη προσφορά, όμως και το επικοινωνιακό πεδίο τείνει να εξελιχθεί σε μείζονος σημασίας γεγονός.
Ο μόνιμος πρωταθλητής επέλεξε να κάνει χώρο στους πιτσιρικάδες, να δώσει τα κλειδιά σε άπειρο προπονητή όμως πόσες φορές απ’ τον Σεπτέμβρη δεν έχουμε διαβάσει για νταμπλ και φάιναλ φορ…
Ο Παναθηναϊκός είναι ήδη κυπελλούχος, θα παλέψει για την πρωτιά στην Α1 και τους «οκτώ» της Ευρωλίγκας, κάτι που στα δικά μας μάτια δεν φαίνεται λίγο φέρνοντας στο νου πως έχει διαμορφωθεί το έμψυχο δυναμικό. Έχεις στο ρόστερ σακατεμένους, εφήβους, βετεράνους, υπερβολικά αργούς παίκτες και κάποιους άλλους που ακόμα προσπαθούν να συνηθίσουν ότι η νέα τους ομάδα ζητά να γίνουν πρωταγωνιστές για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Κάποιοι τα καταφέρνουν (Φελντέιν), κάποιοι όχι (Πάβλοβιτς), μα το (καλομαθημένο) παρελθόν μας δεν μας αφήνει να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα.
