Πριν απ’ το νόμο Μποσμάν συνηθιζόταν οι σύλλογοι να δίνουν δανεικούς μόνο τους ποδοσφαιριστές που ανέπτυσσαν στα φυτώριά τους. Ο Παναθηναϊκός είχε παραχωρήσει στον Απόλλωνα για να «ψηθούν» τους Καραγκούνη/Χαλκιά. Ο πρώτος όταν γύρισε στην Παιανία δεν βγήκε ποτέ απ’ το βασικό σχήμα. Ο δεύτερος δικαιολόγησε το προσωνύμιο «Έλληνας Βάντσικ» στα παιχνίδια με Αμβούργο, Λα Κορούνια (2001), χαζεύοντας την Ευρώπη με μια επική τριπλή (!) απόκρουση σε προσπάθειες του Τζαλμίνια στο «Ριαθόρ» όπου «έβγαλε» τον ώμο του. Όταν επέστρεψε παραήταν βαρύς και «τεμπέλης» για να κάνει την καριέρα που υποσχόταν η τρομερή του σωματοδομή!
Μετά την απόφαση Μποσμάν τα κλαμπ άρχισαν ν’ αποκτούν αρκετούς ποδοσφαιριστές που βλέποντας ότι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα στους εργοδότες τους δεν είχαν θέμα ν’ αγωνιστούν σε άλλο σωματείο. Το πρόβλημα είναι πως συνήθως ο δανεισμός για τους περισσότερους ισοδυναμεί με μισή απόρριψη, άρα είναι πιθανό το ξενέρωμά τους να καρπωθεί η επόμενη ομάδα τους.
Όταν ο παίκτης νιώθει περαστικός αποτελεί σπαζοκεφαλιά να του βγάλεις τα πιο καλά στοιχεία που διαθέτει. Ο Παναθηναϊκός π.χ τα κατάφερε στις περιπτώσεις Αντρέας Ίβανσιτς- Μαρσέλο Μάτος αλλά περιέργως αργότερα οι παίκτες κρίθηκαν λίγοι από τον Κώστα Αντωνίου. Ευελπιστούμε -για το καλό του συλλόγου- ο «Στράμα» να έχει τον τρόπο του με τους Λατίνους που πριν καν πατήσουν ελληνικό έδαφος έχουν «φτιάξει» τους οπαδούς. Η χώρα προέλευσής τους αρκεί για να δημιουργήσει όνειρα!
Σαφώς στο τριφύλλι υπάρχει ιστορικό με Αργεντινούς αλλά δεν νομίζουμε να χαλά κανέναν η Βραζιλία, ποσώς μάλλον όταν επί Αναστασίου οι πράσινοι ήταν το μοναδικό κλαμπ στη Σούπερ Λίγκα χωρίς δείγμα Νοτιοαμερικάνου στο έμψυχο δυναμικό τους. Μια χαρά είναι οι «εργάτες» απ’ τη Σκανδιναβία κι οι πειθαρχημένοι κεντροευρωπαίοι αλλά τελευταία φορά που η Λεωφόρος σειόταν από ενθουσιασμό ήταν όταν πατούσε το χορτάρι της ο Λουτσιάνο Φιγκερόα! Οι θύμησες απ’ τους Βραζιλιάνους μπαλαδόρους (Ζιλμπέρτο, Κλέιτον) είναι ακόμα νωπές στους πράσινους πιστούς που περιμένουν ανυπόμονα να τσεκάρουν Εβανζελίστα, Μαμούτε (το πιασε γρήγορα το νόημα αυτός, πιάνοντας νωρίς-νωρίς στο στόμα του τον μέγα Σισέ).
Ο πλανήτης βρίθει από αθλητές που καίγονται να παίξουν μπάλα όταν καταλάβουν ότι δεν τους χωρά το νυν επαγγελματικό τους περιβάλλον. Το θέμα είναι πως δύσκολα δένονται με τον σύλλογο που τους δίνει την ευκαιρία να νιώσουν ενεργοί για έξι μήνες ή ενάμιση χρόνο! Εκτός κι αν είναι σε πολύ νεαρή ηλικία που ούτως ή άλλως καίγεσαι ν’ αποδείξεις! Τρανταχτό παράδειγμα ο Μεχντί Αμπέντ που έκανε όργια το 2014 κι αμέσως η Νιουκάστλ τον «τσίμπησε» παρότι ο Αλγερινός ήθελε σαν τρελός να παραμείνει κάτοικος Κορωπίου. Ακόμα και στη περίπτωση που ένας αθλητής εντυπωσιαστεί από το περιβάλλον δουλειάς που του προσφέρεις πάντα τον τελευταίο λόγο έχει το σωματείο που διατηρεί τα δικαιώματά του.
Εκεί συναντάμε το φοβερό: Αν ο αθλητής πάει καλά η ομάδα του τον ζητά πίσω και σου αφήνει κληρονομιά τη γκρίνια των οπαδών επειδή δεν «ξηλώθηκες» ν’ αγοράσεις την παικτούρα. Αν πάλι πληρώσεις την ρήτρα αυτό θα φανεί αδιάφορο στους φιλάθλους που θα πουν ότι απλώς κράτησες ένα σημαντικό παίκτη, έλα όμως που στις μεταγραφές ΠΑΝΤΑ οι φαν ονειρεύονται μεγαλύτερα ονόματα, σπουδαίοτερου βιογραφικού. Αν μη τι άλλο αυτό που δεν λείπει ΠΟΤΕ σε αυτό το στρατόπεδο (ακόμα και σ’ εποχές που πάνε όλα πρίμα) είναι η μουρμούρα…
