Διαβάζαμε τις προάλλες σχόλια για τ΄ αγωνιστικά χαρακτηριστικά Εβανζελίστα-Μαμούτε, άπαντες συμφωνούσαν πως η ταχύτητα δεν είναι και το καλύτερό τους. Ειδικά τον δεύτερο μόνο φωτογραφίες του να δεις- «ντουλάπα» όπως είναι- δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι τόσος μυϊκός όγκος κινείται αστραπιαία!
Η αφεντιά μας έχει κόλλημα με τους παίκτες που αποκαλούνται …«χελώνες». Τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά μυαλά που αντικρύσαμε απ’ το 1985 όπου κι έχουμε ζωντανές αναμνήσεις απ’ αυτό το σωματείο δεν ήταν και «100άρηδες». Ζάετς, Ρότσα, Γεωργακόπουλος, Φραντζέσκος, Μπορέλι, Μίκλαντ, Ασάνοβιτς, «Λύμπε», Ζιλμπέρτο, Κατσουράνης, Κλέιτον, Νίνης όλοι τους μεγάλοι μπαλαδόροι, με μυαλό «ξυράφι».
Όταν το ποδόσφαιρο έφυγε από την τεχνική και πήγε σε ταχύτητα/δύναμη οι βραδυκίνητοι αρτίστες έκαναν το τόπι κτήμα τους. Έτσι κι αλλιώς πάντα η μπάλα τρέχει γρηγορότερα από τον ποδοσφαιριστή μα για να την κάνεις να κατευθύνεται εκεί που εσύ γουστάρεις πρέπει να έχεις ξοδέψει χιλιάδες εργατοώρες μαζί της.
Ο Εβανζελίστα π.χ που πάτησε ελληνικό έδαφος προ ωρών είναι καλή κίνηση για τα τωρινά δεδομένα του τριφυλλιού που ποντάρει πολλά στο χαρτί του «καριόκα» τεχνίτη χαφ. Διεθνής με τους μικρούς της «σελεσάο», ανακάλυψη του φημισμένου τμήματος σκάουτινγκ της Ουντινέζε που έχει πουλήσει ένα σωρό παικταράδες σε τοπ σωματεία, με τον προπονητή να τον ξέρει απέξω κι ανακατωτά, σε ηλικία που τσουρουφλίζεται να παίξει και να διακριθεί. Η λάτιν καταγωγή του ξεσηκώνει τους οπαδούς που προηγουμένως ανέχονταν σε ρόλο δημιουργικού μέσου (λέμε τώρα), Αμπέντ, Πέτριτς, Ατζαγκούν συν τα σκαμπανεβάσματα του Νίνη (αχ βρε Σωτήρη…).
Η αξιοποίηση ενός αργού μπαλαδόρου σε μια χώρα που κατά καιρούς «σταύρωσε» για το ράθυμο στυλ τους από Τσιάρτα και Ζιοβάνι έως Ζιμπέρτο και… Ριβάλντο (!!!) αποδεικνύει την ευστροφία του προπονητή. Παρατηρούμε εσχάτως το κόλλημα που έχουν οι τεχνικοί με τους γοργοπόδαρους λες και το να έχεις σβέλτα ποδάρια προεξοφλεί ότι θα παίξεις μπάλα της προκοπής. Το 2011 π.χ ο Νιόπλιας είχε επιθετική τριπλέτα Σισέ, Γκοβού, Λέτο που άνετα θα μπορούσαν να κάνουν στίβο κι όμως η ομάδα δυσκολευόταν ακόμα και στο ΟΑΚΑ με Λάρισες και Πανσερραϊκούς.
Αντί οι προπονητές να στίβουν το μυαλό τους πως θα «τακτοποιήσουν» στο γήπεδο παιδιά που στο τόπι μιλάνε (θα μας κατατρέχει πάντα το γεγονός ότι ουδείς τόλμησε να χρησιμοποιήσει παρέα Έκι-Σανμαρτεάν το 2004), παρατηρούμε (όχι μόνο στον Παναθηναϊκό) «τουρλουμπούκια»… δεκαθλητών που χάνουν ή κερδίζουν κατοχές και συνέχεια έχουν μπροστά ή πίσω τους αντιπάλους που προσπαθούν να ξανακερδίσουν μπάλα.
Δεν υπάρχει συνέντευξη του Κριστόφ Βαζέχα π.χ που ο Πολωνός να μην αποθεώνει τον Χουάν Μπορέλι! Ή μήπως τυχαία ο Σισέ πήρε υπό την προστασία του τον Σωτήρη Νίνη πριν ακόμα ξεκινήσει προπονήσεις με το τριφύλλι άκουγοντας διαρκώς για ένα χαρισματικό Έλληνα χαφ που θα του πετά την μπάλα συστημένη εκεί που θα τη ζητά;
Οι μπαλαδόροι από το κέντρο και πάνω παίζουν σε κάθε τετραγωνικό του γηπέδου. Συνήθως δεν αποτελούν μέρος του αγωνιστικού πλάνου που απαιτεί τρεξίματα, αλληλοκαλύψεις, αυτά τα κάνουν άλλοι που με την τεχνική είναι τσακωμένοι. Ο Εβανζελίστα κι ο Βλαχοδήμος είναι παιδιά που με τα χαρακτηριστικά τους μπορούν να ξεσηκώσουν την Λεωφόρο η οποία αναζητά εναγωνίως νέα ινδάλματα.
Κάποιοι ποδοσφαιριστές είναι γεννημένοι να λάμψουν μόνο μπροστά σε περιβάλλον που τους κατανοεί, τους μπιζάρει και τους παρακινεί αναμένοντας στωϊκά τη λάμψη τους. Ο πρώτος έμπλεξε με τους «φριουλάνι» που κάθε σεζόν αγοράζουν καραβιές παικτών, ο δεύτερος καταστράφηκε πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό που ποδοσφαιριστές αγοράζει μονάχα για… εξυπηρετήσεις. Με τις αργές ελληνικές άμυνες μπορούν να οργιάσουν αν κι η μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή αποτελεί λαχείο από πολλές απόψεις που δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την αξία του. Μήπως ο Νίνης π.χ είναι κακός παίκτης;
