Για περισσότερα από 30 χρόνια στη δουλειά, 33 για την ακρίβεια, ουδέποτε αντιλήφθηκα σαν ιερά και όσια (ώστε να «προσκυνώ») τα σώβρακα και τις φανέλλες. Τα χρώματα και τα εμβλήματα. Οπότε θα ήταν μάλλον αστείο, οπωσδήποτε παράταιρο τώρα στα 52 μου, να συγκινούμαι απ’ τους αριθμούς των θυρών των γηπέδων και να κλαίω για τον κατατρεγμό ενός πέταλου.
Δεν λύνει το παραμικρό και επιπλέον ερεθίζει το κλείσιμο της Θύρας 13!
