Μετά την πρώτη σεζόν του Γιάννη Αναστασίου ο Παναθηναϊκός είχε μπροστά του (θεωρητικά πάντα) εύκολα καλοκαίρια. Με τον «Ολλανδό» να δημιουργεί αξιόμαχο κορμό, ο Νίκος Νταμπίζας έπρεπε απλώς να προσθέσει πινελιές ποιότητας. Πέρσι Φύσσας –Βόκολος είχαν ξεμπερδέψει με τα μεταγραφικά από τα μέσα του καλοκαιριού, κάτι πρωτοφανές για τα διεθνή δεδομένα.
Ο Νταμπίζας ατύχησε με Μπούρμπους, Μπούι, Μπερίσες, δέχθηκε να πουληθεί νωρίς ο Καπίνο (μ΄ αυτόν στα δοκάρια δύσκολα θα πέρναγε η Σταντάρ) και παγιδεύτηκε στο παιχνίδι αναμονής του Αμπέιντ, αφήνοντας στο τέλος τον σύλλογο ξεκρέμαστο μιας και η Νιουκάστλ δεν παραχώρησε τον κομβικό Αλγερινό. Οι διάδοχοί του παρότι έκαναν άρτιο προγραμματισμό είδαν το πλάνο να τσακίζεται μετά τον ευρω-αποκλεισμό κι όπως ήταν φυσικό τους πήρε από κάτω κι αυτούς η μπάλα!
Πρώτη φορά στην ιστορία του ο Παναθηναϊκός έκανε οκτώ μεταγραφές μεσούσης της περιόδου κι όχι αθλητών τύπου Εσπάρθα, Κάιπερ, Καζιγιάμα, αλλά παιδιών με δυνατότητες για μεγάλα πράγματα. Μπουμάλ, Μέστο κούμπωσαν ήδη, τον Βιγιαφάνιες, τον Λέτο, τον Βλαχοδήμο τους ξέρουμε, ο Εβανζελίστα με 2-3 σλάλομ και μια…σουτάρα (με τον Ατρόμητο) πρόλαβε να «κάψει» καρδιές, αναμένουμε τους συμπατριώτες του που έχουν καλό βιογραφικό.
Το τελευταίο σερί καλών εμφανίσεων που «έτρεξαν» οι πράσινοι άφησε μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας που τονίστηκε απ’ τη μαζική έλευση μπαλαδόρων. Ήδη συμπαθής στους περισσότερους ο κόουτς, προσαρμόστηκε στις δικές μας πραγματικότητες («ο ΠΑΟ πρέπει να παίζει επιθετικά γι αυτό έβαλα στο τέλος τον Εβανζελίστα, δεν ήθελα να προστατέψω το σκορ» είπε μετά τον αγώνα στα Χανιά), παρότι η χώρα του είναι η πατρίδα της σκοπιμότητας.
Ο «Στράμα» ευλόγησε αποχωρήσεις παιδιών που ούτως ή άλλως είχαν χάσει το έρεισμα τους στην εξέδρα, ζητώντας σολίστες που τρέχουν με τη μπάλα έχοντας το κεφάλι ψηλά, ντριμπλάρουν, μπουκάρουν, έχουν το απρόβλεπτο στις κινήσεις τους! Τον Στραματσόνι τον έχει δυσφημήσει το γεγονός ότι μ’ αυτόν στο κουμάντο τους Ίντερ-Ουντινέζε πήγαν άθλια, όμως αυτά για το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ψιλά γράμματα. Την πρωτιά εδώ την έχει κατακτήσει κάθε καρυδιάς καρύδι, συν ότι στον τόπο μας απομυθοποιήθηκαν αμέτρητες προσωπικότητες, από την Παιανία έφυγαν ως αποτυχημένοι, μεθύστακες (!), «μυρωδιάδες» ο Ίβιτς, ο Όσιμ, ο Φερέιρα…
Ουδείς βάζει το χέρι του στη φωτιά για το πώς οραματίζεται την ομάδα του χρόνου ο τεχνικός της, καλά-καλά δεν μπορούν να το μαντέψουν ούτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του. Η εντύπωση όλων όταν ανέλαβε είναι πως θα είχε εύκολη δουλειά, το κλαμπ χειρότερα δεν γινόταν να πάει. Είναι όμως έτσι; Ο κόουτς αυτή τη στιγμή δεν έχει στη διάθεσή του την ραχοκοκαλιά, δηλαδή τους δύο στόπερ που είχε στο νου για βασικούς (Τελάντερ-Σάντσεθ), τον Μάρκους Μπεργκ, του χτύπησε ο Μπουμάλ που είναι άγνωστο πως θα γυρίσει, ενώ αναγκαστικά βάζει τον Ζέκα «εξάρι».
Πρόσφατα ο Ιταλός είπε ότι το καλοκαίρι ο σύλλογος θα κινηθεί με μέτρο στο παζάρι, στοχεύοντας σε τοπ ονόματα το πολύ σε τρεις θέσεις, μαντεύουμε σ’ αυτές του αριστερού μπακ, του στράικερ και του ανασταλτικού χαφ, μιας κι ο Πορτογάλος χαραμίζεται μπροστά από τους σέντερ μπακ. Τι σημαίνει αυτό; Μα ότι ο Ιταλός δουλεύει μια ομάδα, ενισχυμένη μεν, αλλά χωρίς τους ποδοσφαιριστές-κλειδιά που αγωνιζόμενοι καιρό μαζί θα του έδιναν την ευκαιρία να μοντάρει το τριφύλλι όπως θα ήθελε ενόψει των προκριματικών του καλοκαιριού!
Διαβάζουμε ενθουσιώδη σχόλια για τους Λατινοαμερικάνους (που αποκλείεται να ξέρουν λιγότερη μπάλα απ’ τον Ατζαγκούν, άρα ήδη θετικό το πρόσημο), για την επιστροφή του «Σέμπα» αλλά και προβληματισμούς για την λειψανδρία στα μετόπισθεν. Κάθε συζήτηση είναι πρώιμη, για να κατανοήσουμε ότι η ομάδα έχει κάνει βήματα προόδου πρέπει να δούμε τους καινούργιους, την διαχείριση του Πέτριτς, την συνύπαρξη του Μπεργκ με τους ποιοτικούς χαφ/εξτρέμ που έπιασαν Κορωπί για να τον κάνουν πιο χαρούμενο.
Να θυμίσουμε ότι πριν την αλλαγή προπονητή το εμφανές πρόβλημα ήταν ότι παίζαμε δίχως εξτρέμ, οι μπακ δεν ανέβαιναν, τα χαφ δεν έδιναν γκολ κι οι συνεργασίες (αν εξαιρέσουμε το ντούετο Μπεργκ-Καρέλη) αγνοούνταν. Τουλάχιστον μετά από το εντυπωσιακό restart που επιχειρήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες εξαφανίστηκε κάθε διάθεση για γκρίνια σ’ ένα κόσμο που το «μπράβο» το χαρίζει δύσκολα κι επιπλέον κοντεύει να πέσει σε κατάθλιψη μ’ όσα βιώνει τα 20 τελευταία χρόνια. Κάθε όρεξη για κριτική, για την αδυναμία αντιμετώπισης του παρασκηνίου, για τον…σταυρό με τον οποίο πορεύεται ο Αλαφούζος καταλάγιασαν σε εντυπωσιακό βαθμό αν αναλογιστούμε ότι το κάζο της Καμπάλα θα κάνει χρόνια να σβήσει, αν συμβεί ποτέ!
Ο Στραματσόνι δηλώνει διαρκώς την προτίμησή του στους τεχνίτες, ίσως γι αυτό «φαγώθηκε» ο Νάνο. Χρησιμότερος μεν του Πράνιτς, αλλά τη μπάλα του Κροάτη δεν την ξέρει ασχέτως αν ο τελευταίος παίζει μια στις τόσες και μας… διαολίζει! Φαίνεται η κεντρική ιδέα του κόουτς για να φτιάξει το σύνολο που γουστάρει, μια ομάδα, της οποίας -για την ώρα- βλέπουμε μόνο το περίγραμμα. Σημαντικό να ξέρεις τι ζητάς ειδικά για ένα Παναθηναϊκό με οκτώ νέες προσθήκες!