Αν κάτι μας έμεινε απ’ τις δηλώσεις του Γιάννη Αλαφούζου μετά την Ξάνθη ήταν ο τρόπος που έκλεισε την τοποθέτησή του: «Θα τους τσακίσουμε, αυτοί θα φύγουν από το ποδόσφαιρο, όχι εμείς» αναφερόμενος στο κατεστημένο που λυμαίνεται το άθλημα. Παρεμφερή ατάκα («θα τους τσακίσουμε») εκστόμισε τον Αύγουστο του 2012, μετά απ’ τον αποκλεισμό από τη Μάλαγα για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Τέσσερα χρόνια μετά, δυστυχώς, όχι μόνο δεν έγινε η παραμικρή πρόοδος στο θέμα του παρασκηνίου, αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν τρις-χειρότερα με τους απέναντι να κάνουν ότι γουστάρουν χωρίς ν΄ ανοίγει ρουθούνι!
Ο πρόεδρος της ΠΑΕ είναι φρέσκος στο κουρμπέτι (κάνει, όμως, σημαντικές προσπάθειες) αλλά αυτό ο κόσμος ελάχιστα το μετρά αφού τον βλέπει ως συνεχιστή της (αδιέξοδης) πολιτικής των Βαρδινογιάννηδων που (με το σταυρό στο χέρι) άφησαν χρόνια ολόκληρα ένα σωρό λαμόγια να «κουνιούνται» παρότι ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ μπορούσαν να εξασφαλίσουν –τουλάχιστον- ο Παναθηναϊκός να μην αντιμετωπίζεται ως παρακατιανός!
Τα τελευταία έτη με τους άλλους να κατακτούν πρωτιές με αστρονομικές διαφορές, ο ηγέτης της Συμμαχίας παρουσιαζόταν ως καμένο χαρτί την ώρα που καλά-καλά δεν είχε αρχίσει το έργο του, συνέβαλλε σ΄ αυτό η ανάγκη να το παίξει «κακός», κρατώντας τον προϋπολογισμό σε αστεία (για το επίπεδο του κλαμπ) επίπεδα, μπας κι η ΠΑΕ ανασάνει από τα χρέη.
Με τέσσερα χρόνια ενεργής παρουσίας στο σωματείο, ο πρόεδρος παλεύει ν’ αλλάξει την κατάσταση που παρέλαβε προσπαθώντας ν’ ασκήσει διοίκηση (με τα σωστά και τα λάθη του) κι όχι να επιβληθεί στο παρασκήνιο εκεί που βλέπει πως με τις κατάλληλες διεργασίες Πάρντοι, Σεμπάδες, Σιόβες, Μαζουάκοι, Ελαμπντελαουίδες, Μιλιβόγιεβιτς (για όνομα του Θεού και της Παναγίας, δηλαδή!!!) μας το παίζουν ιστορία και καμπόσοι.
Πήρε ένα άγνωστο προπονητή κι ένα τεχνικό διευθυντή που προκαλούσε αλλεργία στους φανατικούς στηρίζοντάς τους λυσσαλέα με φοβερά (λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες που επικρατούσαν) αποτελέσματα. Έφερε στη θέση του Νταμπίζα παιδιά από την ευρύτερη παναθηναϊκή οικογένεια κι όταν δεν είδε αποτελέσματα τους «καθάρισε» δίνοντας (πρώτη φορά επί των ημερών του) υπερ-αρμοδιότητες στον Αντρέα Στραματσόνι. Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ επί «καπετάνιου», ο ιστορικός ηγέτης της ΠΑΕ θεωρούσε τους προπονητές αναλώσιμους, δεν το είχε σε τίποτα ν’ απολύσει για ψύλλου πήδημα τεχνικούς που είτε πήραν τίτλους (Πάκερτ, Μπόνεφ), είτε έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (Ρότσα).
Επίσης γουστάρει τα μεγάλα ονόματα αν κρίνουμε από το πρέσινγκ σε Φιγκερόα, Πέτριτς, Πράνιτς, Λέτο, αθλητές που στα «καλά» τους έπαιρναν για πλάκα φανέλα βασικού ακόμα και σ’ εποχές που στο τριφύλλι αγωνίζονταν «γκαλάκτικος».
Η διαφοροποίησή Αλαφούζου από τους προηγούμενους ισχυρούς ανθρώπους του ΠΑΟ φαίνεται στον τρόπο που προσεγγίζει το σπορ. «Σκοτώνεται» με τον Μαρινάκη στις συνεδριάσεις της Σούπερ Λίγκας, όταν ο Τζίγκερ απαξιούσε ν’ ασχοληθεί ακόμα κι όταν οι αθεράπευτα κομπλεξικοί το 2008 κάθε μέρα (ΜΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ) μέσω ανακοινώσεων της ΠΕΦΟ έσκουζαν ότι το 1908 δεν είναι η ημερομηνία γέννησης του Ομίλου! Ακόμα κι ο Πέτρος Κόκκαλης (τον οποίο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης… ευχαριστούσε όταν πάρκαρε τις μετοχές του) την ημέρα του 4-0 στο κύπελλο ασχολούνταν με τα γενέθλια του μεγάλου αντιπάλου αντί να καμαρώνει για το αποτέλεσμα της ομάδας του, για τέτοια συμπλέγματα μιλάμε!!!
Πάλεψε την ιστορία απεμπλοκής απ’ τη Διπλή Ανάπλαση κι ανακατασκευάζει την Λεωφόρο. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε βολευτεί χρόνια στο ενοίκιο του ΟΑΚΑ κι ο Τζίγκερ -παρότι είχε καλή πρόθεση- έμπλεξε με Βωβούς και δαιδαλώδεις νόμους στο Βοτανικό. Ο Αλαφούζος άρχισε ολομέτωπη επίθεση στο παρασκήνιο μέσω ΣΚΑΪ όταν στο Mega (με δέκα φορές μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό σε σχέση με το κανάλι του Φαλήρου) η «παράγκα» έμενε χρόνια ανέγγιχτη.
Τα θεσμικά δεν τον αφήνουν αδιάφορο αλλά έχει γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι τα παραγοντικά παιχνίδια που εξασφαλίζουν ευνοϊκές διαιτησίες, καθόλου τυχαία στα πράσινα φόρουμ το «γκρέμισμα» της ΕΠΟ στις εκλογές του Οκτώβρη εναπόκειται στον… Μελισσανίδη!
Παρότι προσπαθεί να βελτιώσει την εικόνα του κλαμπ αφήνοντας πίσω τις καταστροφικές συνέπειες της πολυμετοχικότητας (για τις οποίες ουδόλως ευθύνεται) οι οπαδοί παραμένουν ανικανοποίητοι μαζί του. Ο λόγος; Δεν έχει την παραμικρή ψύχωση για νίκες ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.
Μόνο που αυτή η προσέγγιση δεν φέρνει πρωτιές οι οποίες δείχνουν το μοναδικό φάρμακο για να πατήσει γερά στα πόδια του ο κοιμώμενος γίγαντας. Γι αυτό κι η τελευταία του ατάκα περί τσακίσματος του παρασκηνίου αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό. Την προηγούμενη φορά που ανέφερε τα ίδια δεν έγινε τίποτα, ίσα ίσα που ο ΠΑΟ κατάντησε πειραματόζωο της πολιτείας που διαρκώς σιωπά παρότι έχει αμέτρητα ράμματα για τις γούνες των απατεώνων! Και μη χειρότερα…