Προ τριετίας Νταμπίζας-Αναστασίου δημιούργησαν μια νέα ομάδα με μηδενικό μπάτζετ, με την σοβαρή δουλειά που έγινε στο «Καλαφάτης» ο Παναθηναϊκός πήρε κύπελλο και πέρσι δικαιούνταν 100% το πρωτάθλημα. Ενόψει καλοκαιριού τα πράγματα φαντάζουν… καλύτερα αγωνιστικά όσο κι αν αυτή τη στιγμή δεν γίνεται να το «φωνάζεις» μετά τα ουκ ολίγα αγωνιστικά στραπάτσα.
Ο «Ολλανδός» με το εξαιρετικό του τιμ (Ρούτερ-Φος) προσπάθησε να διδάξει ποδόσφαιρο κατοχής βασισμένο στην καλή κυκλοφορία, τις σίγουρες πρώτες πάσες και το πρέσινγκ ψηλά. Εγχείρημα που αρχικά απαιτεί καλή φυσική κατάσταση. Σ’ αυτό τον τομέα υπήρχαν στιγμές που κουραζόσουν να παρατηρείς τους αθλητές να σπριντάρουν.
Για το κάτι παραπάνω απαιτούνταν οι μεσοεπιθετικοί να παίρνουν ματς με μια έμπνευσή τους, ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε τρίποντα χάρις την ευφυΐα Πέτριτς, Φιγκερόα, Μπεργκ, τον διασκελισμό Καρέλη, Κλωναρίδη, όμως κατά τα άλλα ούτε ο Αμπέντ, ούτε ο Ατζαγκούν, ούτε ο Ζέκα είναι χαφ που το τόπι το διατάζουν.
Όσο καλά και να προετοιμάσει τους παίκτες ο γυμναστής, ότι κι αν διδάξει ο προπονητής σε αγώνες που επιθυμείς ν’ ανοίξεις «ταμπούρια» επιβάλλεται να διαθέτεις αθλητές με ατομική ικανότητα. Ως τώρα είχες αξιοπρεπές ρόστερ, τον Γενάρη αναζητήθηκαν αυτοί που θα σ’ ανέβαζαν επίπεδο. Ο Στραματσόνι γέμισε το Κορωπί με παιδιά που έχουν το απρόβλεπτο στις κινήσεις τους και φρόντισε να μας προϊδεάσει ενόψει καλοκαιριού υπογραμμίζοντας πως θα γίνουν μετρημένες κινήσεις αλλά σε θέσεις που το κλαμπ πονά.
Στο ξεκίνημα της περιόδου ο Μάικλ Εσιέν ήταν μεταγραφή που κάλυπτε το κλαμπ προσφέροντας πείρα/προσωπικότητα. Οι τραυματισμοί του Αφρικανού δεν του επιτρέπουν να παίξει σημαντικό ρόλο στην πιο κομβική θέση του σύγχρονου ποδοσφαίρου, δεν προσφέρει το παραμικρό στην αναχαίτιση ενώ όταν έχει δίπλα Ζέκα -Αμπέντ εκμεταλλεύεται την τετράγωνη σκέψη του και βοηθά στην ανάπτυξη με την καλή του πάσα.
Η ατολμία των ιθυνόντων ν’ αγοράσουν κάποιο φτηνό παίκτη από την ελληνική αγορά (τον Κεϊτά ή τον Ιγκλέσιας) που θα «έσφιγγε» τον άξονα, θ’ απελευθέρωνε τον Ζέκα, θα έκανε χρησιμότερο τον Λαγό άφησε τον σύλλογο χωρίς ΚΑΝΕΝΑ αμυντικό μέσο, τέτοιος βαφτίστηκε στα πλέι οφ ο Κουτρουμπής και στα τελευταία ματς ο Ζέκα. Για να αποδειχθούν χρήσιμοι οι τωρινοί επιβάλλεται να φέρεις σύντομα ποδοσφαιριστή τύπου Μίκλαντ που θα σε βοηθήσει αρχικά να έχεις περισσότερες τελικές προσπάθειες.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος ν’ αξιοποιήσει το τρέξιμο στο χώρο των Κλωναρίδη (ελπίζουμε να μην τον «κάψει» ο κόουτς –αλά Νίνη-διαβάζουμε πως τελεί υπό δυσμένεια λες κι είναι εύκολο να παίξει σέντερ φορ), Καλτσά, Μπουμάλ, Βλαχοδήμου. Οι λατινοαμερικάνοι (Βιγιαφάνιες, Εβανζελίστα) είναι στοιχήματα μα για να διακριθούν στα νώτα τους πρέπει να υπάρχουν μέσοι που θα «δαγκώνουν».
Ότι σύστημα κι αν θέλει να παίξει του χρόνου ο Ιταλός ένα βαρβάτο εξάρι το θέλει. Αν γουστάρει να παίξει φουλ επίθεση χρειάζεται κυματοθραύστη στο κέντρο για να μην τρέμει άμα βάζει 5-6 παίκτες στην αντίπαλη περιοχή κι ο αντίπαλος βρει τρόπο να σκαρώσει αντεπιθέσεις ποντάροντας να σε πετύχει εκτεθειμένο. Συνέβαινε κατά κόρον τους πρώτους μήνες του Αναστασίου όταν έβλεπες το τριφύλλι να έχει 70% (!) κατοχή μπάλας κι όμως να ηττάται αφού αφενός έλειπε η τοπ κλάση απ’ τους μπροστινούς, αφετέρου Μέντες-Λαγός ακόμα ψάχνονταν!
Σε περίπτωση που ο κόουτς θελήσει να πάει πιο συντηρητικά και να προσφέρει μπάλα στον αντίπαλο ένας ηγέτης κεντρικός χαφ θα είναι ιδανικός για παγίδες, κλεψίματα και γρήγορες πάσες για κόντρες δίχως η ομάδα να είναι αναγκασμένη να ανεβάσει την άμυνά της στη σέντρα.
Το πλάνο με τους πολλούς αρτίστες στην 11άδα εξιτάρει τον κόσμο, αλλά έχοντας εσχάτως καταργήσει (!) τον αμυντικό μέσο εκτός από υπερβολικά φιλόδοξο μοιάζει κι ελάχιστα πρακτικό. Ο σύλλογος πρόσθεσε παίκτες που στα καλά τους μπορούν να κατασκηνώσουν στο «κουτί» και να σκαρώσουν ουκ ολίγες «ποικιλίες» όμως αυτό θα είναι δώρο-άδωρο αν δεν οχυρωθούν με «υπασπιστές» στις πίσω γραμμές.
Το κατόρθωμα του προηγούμενου προπονητή ήταν ότι έκανε το τριφύλλι ανταγωνιστικό καταφέρνοντας χαμηλού ή μετρίου επιπέδου ποδοσφαιριστές να πιάσουν ή και να τρυπήσουν το ατομικό τους ταβάνι. Ο Παναθηναϊκός πήγε καρφί για τον τίτλο πέρσι παίζοντας σε πολλά 90λεπτα «ρόμβο» χωρίς κλασικό δημιουργό και με ακραία μπακ δίχως ανεβάσματα και σέντρα ακριβείας. Με Μέστο, Βιγιαφάνιες, Εβανζελίστα κάλυψε μπόλικα κενά, λείπει ακόμα ένας αριστερός μπακ κι ένας «ταύρος» κεντρικός μέσος για να ταιριάξει με τον Ζέκα ώστε του χρόνου (τουλάχιστον) να ευχαριστηθούμε ποδόσφαιρο.
