Το γκολ από τις πίσω γραμμές είναι κάτι που «βασανίζει» χρόνια τον Παναθηναϊκό, από εποχές…Γ.Χ Γεωργιάδη, Κώστα Αντωνίου ψάχνουμε να βρούμε μέσο που να «ματώνει» τα δίχτυα κατ΄ εξακολούθηση.
Η ομάδα π.χ της σεζόν 2013-2014 (όπου κάμποσοι βλάκες υποστήριζαν στα σοβαρά ότι πάει ν’ αποφύγει τον…υποβιβασμό) έκανε πρωταθλητισμό γιατί πλην του Μπεργκ βρήκε 32 γκολ (Αμπέιντ, Πράνιτς, Ατζαγκούν, Κλωναρίδη, Λαγό, Ντίνα, Δώνη) από τους κεντρώους της. Την χρονιά του νταμπλ -πλην του «βασιλιά» Τζιμπρίλ -πρόσφεραν σημαντικές βοήθειες οι μέσοι με 25 τέρματα από Κατσουράνη, Σαλπιγγίδη (είχε μετατοπιστεί πλάγια), Λέτο, Καραγκούνη, Νίνη, Χριστοδουλόπουλο.
Οι καλοί μεσοεπιθετικοί είναι το κλειδί για να διαλύσεις τα ελληνικά «ταμπούρια», με τους νεοφερμένους να δείχνουν με το καλημέρα την επαφή τους με το γκολ. Αν δεν υπήρχε το πρόβλημα τραυματισμού του Μπουμάλ, τα μυϊκά θεματάκια που βγάζουν Εβανζελίστα, Μαμούτε, η μη 100% ετοιμότητα του Λέτο, το θέμα στράτευσης του Βλαχοδήμου, τώρα ο Παναθηναϊκός θα φάνταζε πιο απειλητικός.
