Βλέπουμε τον Παναθηναϊκό τις τελευταίες αγωνιστικές κι αναρωτιόμαστε αν αυτή του η αγωνιστική εικόνα είναι η… πέμπτη ή η… δέκατη στη σεζόν που διανύουμε. Την ευθύνη των διαρκών αλλαγών έχει ο Στραματσόνι που ουδείς ορκίζεται ότι θα είναι στο πόστο του και του χρόνου, κάτι που δείχνει το τρυπάκι στο οποίο έχει μπει ο σύλλογος που αδυνατεί να χαράξει στρατηγική, να την επικοινωνήσει στον κόσμο ώστε να μετριάσει αντιδράσεις στις στραβές.
Στο κάτω-κάτω ουδείς λέει ότι οι οπαδοί δεν δικαιολογούνται να έχουν εκρήξεις όταν 20 χρόνια έχουν γευτεί ΤΙΣ πίκρες, όμως να διοικείς τον Παναθηναϊκό απαιτεί ατσάλινο στομάχι και πίστη στο πλάνο σου ανεξαρτήτως αν τα πάντα γύρω σου «φλέγονται».
Ο κόσμος δεν ξέρει τι να πρωτοσκεφτεί βλέποντας μια ομάδα που το καλοκαίρι ξεμπέρδεψε γρήγορα με τις μεταγραφές της κι ήταν θεωρητικά πανέτοιμη για τα ραντεβού με Μπριζ, Γκαμπάλα. Εκείνο το σύνολο μας τέλειωσε νωρίς μιας και κρίθηκε ότι δεν είχε κάνει σωστή προετοιμασία εξού κι οι ευρωπαϊκές σφαλιάρες. Πάντως να έχανε τόσους πόντους απ’ τον κάθε πικραμένο της ελληνικής λίγκας θεωρούμε ότι θα ήταν δύσκολο με Αναστασίου στον πάγκο.
Εν τέλει προέκυψε ο Παναθηναϊκός του Στραματσόνι που έφερε ένα σωρό (καλούς) ποδοσφαιριστές τον Γενάρη, χωρίς όμως να μπορεί κανείς να πάρει όρκο, λίγες εβδομάδες αργότερα, πώς θα εξελιχθεί η φυσιογνωμία του συνόλου. Μια ομάδα βελτιώνεται όταν εκμεταλλεύεται δημιουργικά τον χρόνο, σε αυτό το διάστημα βρίσκει κορμό, μοιράζει ρόλους, οι παίκτες μαθαίνουν ο ένας τον άλλο, δημιουργεί ΒΑΣΗ που λείπει δραματικά από το τριφύλλι, αναμενόμενο άπαξ και διάλεξες να φέρεις καραβιές αθλητών στην τελευταία μεταγραφική περίοδο.
Το κλαμπ διαθέτει κάμποσους εξαιρετικούς παίκτες, αλλά είναι στο ψάξιμο για να φτιάξει το σκαρί του. Σε αυτό συντελεί κι η απουσία (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) των σημαντικών Σάντσεθ, Ζέκα, Εσιέν που θα είχαν ρόλους καθοδηγητών σε άμυνα, κέντρο.
Ο κόουτς πασχίζει να βρει αυτούς που θα του κάνουν καλύτερα την δουλειά, διαρκώς επαναλαμβάνει ότι σκέφτεται την επόμενη σεζόν, έλα όμως που φαίνεται πως ελάχιστα τον απασχολούν τα παιχνίδια που έχει ο Παναθηναϊκός μπροστά του. Για ένα κοινό πληγωμένο από την αγωνιστική, διοικητική ανυπαρξία του σωματείου εδώ και δεκαετίες το να μαζεύονται ήττες είναι ότι χειρότερο για τον «σκοτωμένο» του εγωισμό, συχνά ξεσπάει κατά πάντων.
Ο Παναθηναϊκός έχει ορισμένα καλά διαστήματα στο παιχνίδι του, όμως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι παρακαταθήκες θα μείνουν όταν το καλοκαίρι σχεδιάζονται του τουλάχιστον άλλες 5-6 μεταγραφές. Καλά-καλά δεν ξέρει σε ποιους παίκτες θα στηρίζεται αφού οι κλασάτοι (Πέτριτς, Πράνιτς, Εσιέν) αποχωρούν και να δούμε τι θα συμβεί με τον Μάρκους Μπεργκ άμα σκάσει κάποια βαρβάτη πρόταση.
Διαβάζαμε χθες τις δηλώσεις του Χρήστου Δημόπουλου που ανέφερε ότι βλέπει τον Παναθηναϊκό και στεναχωριέται, αρκετοί παλαίμαχοι αναρωτιούνται τι απέγινε η βαριά φανέλα: κι όμως αυτή ΥΠΑΡΧΕΙ ειδάλλως ο Παναθηναϊκός δεν θα κατακτούσε πρόπερσι τίτλο, δεν θα έσκαγε στα γέλια με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των απέναντι να φρενάρουν (παρασκηνιακά εννοείται) εφήβους και αχαρτογράφητους ξένους, δεν θα ήταν ανταγωνιστικός απέναντι σε Αϊντχόβεν, Ντιναμό Μόσχας έχοντας στην αποστολή του ένα σωρό παιδάκια χωρίς την παραμικρή ευρωπαϊκή εμπειρία.
Όσες πράσινες ομάδες διακρίθηκαν από το 1980 κι έπειτα δημιουργήθηκαν χάρη στην αξιοποίηση του χρόνου: Το ατσάλινο σύνολο του Γκμοχ βασίστηκε στο παιδομάζωμα του Μίμη Δομάζου το 1983. Ο Ίβιτσα Όσιμ για δύο χρόνια γαλούχησε τον Ουζουνίδη, τους Γεωργιάδηδες, τον Καπουράνη, το Δώνη, πριν κουμπώσει σ’ εκείνο το υπέροχο σύνολο η απαράμιλλη ικανότητα του Χουάν Ρότσα στη διαχείριση χαρακτήρων και το τριφύλλι ακουμπήσει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οι ευρωπαϊκές επιτυχίες από τον Κυράστα και μετά χτίστηκαν στις πλάτες της γενιάς της Παιανίας και κάποιων παιδιών («Λύμπε», Φύσσας, Βόκολος) που έγιναν μέλη του τριφυλλιού σε νεαρή ηλικία.
Από το 2004 ο Παναθηναϊκός αλλάζει ασταμάτητα, σάμπως υπάρχει (πλην Ζέκα-Μπεργκ-Πράνιτς-Αμπεντ) άλλος ποδοσφαιριστής να μας θυμίζει το κύπελλο του…2014; Περιττό να θυμίσουμε ότι δεν φεύγουν μόνο παίκτες/προπονητές αλλά κι οι…γύρω-γύρω: Ο Φος, ο Ρούτερ, ο Φύσσας, ο Βόκολος, ο Νταμπίζας, ο Αγριόγιαννης…
Ο φετινός Παναθηναϊκός ξεκίνησε με δύο νέους στην 11άδα του (Βέμερ, Σάντσεθ). Στην πορεία άλλαξε προπονητή, βοηθούς, γυμναστή, έδιωξε τους τεχνικούς διευθυντές και βρήκε στις χειμερινές μεταγραφές πρωταγωνιστές που είτε είχαν καιρό να παίξουν, είτε δεν έκαναν καν προετοιμασία.
Διαβάζουμε για ανάγκη αλλαγής προπονητή και νέες (πολλές) μεταγραφές το καλοκαίρι, μόνο που στην πραγματικότητα ο σύλλογος (εκτός από το να ξεμπερδεύει με την εγκληματική οργάνωση) το μόνο που θέλει είναι χρόνο να «δέσει» και να σταματήσει να είναι πεδίο δοκιμών.