Στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου ο κόσμος είχε στήσει τη σκηνή με τέτοιο τρόπο ώστε να υπενθυμίζει στον Ζοτς ότι εδώ είναι ο Παράδεισός (του) και η Κόλαση (εδώ). Σε σχέση όμως, με προηγούμενα ματς, όταν ο Παναθηναϊκός έλιωνε τα θυράματά του αφού αρχικά τα ζεμάτιζε η καυτή ανάσα των οπαδών του, αυτή τη φορά, η ώθηση του κόσμου παντρευόταν με την ενέργεια των παικτών που βρίσκονταν στο παρκέ. Δεν ανακάλυπτε δυνάμεις (στους παίκτες) που δεν υπάρχουν (εκτός έδρας).
Στο πρόσωπο του Ελιοτ Γουίλιαμς ο Τζόρτζεβιτς δεν βρήκε μονάχα έναν σημαντικό εκτελεστή που θα κουμπώσει στην φιλοσοφία της ομάδας του. Βρήκε έναν άνθρωπο που διαθέτει όλα πλεονεκτήματα και το μειονεκτήματα που διαθέτει ένας άγουρος ηγέτης. Και είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός από (ακόμα) έναν τύπο που μαζί με την καρδιά του, θα αφήνει στο παρκέ και τα χνώτα του.
