Ο Γιώργος Θαναηλάκης αποτελεί τον άνθρωπο που έψαχνε ο Ολυμπιακός από την αρχή της χρονιάς και απορώ πώς δεν τον είχε ανακαλύψει τόσο καιρό ενώ τον είχε στα πόδια του (εργάζεται στα «Παραπολιτικά FM»). Είναι κρίμα μόνο που αυτός ο «γάμος» συνέβη στο άδοξο φινάλε της ευρωπαϊκής σεζόν των Πειραιωτών κι έτσι χάσαμε μερικές ακόμα επικές βραδιές, ατόφιας, γνήσιας φουστανέλας, από εκείνες που δίνουν τροφή για χαβαλέ στα social media και στέλνουν την ελληνική, αθλητική δημοσιογραφία μερικά σκαλιά πιο κάτω, προς το υπόγειο της τελεσίδικης ανυποληψίας.
Ακούσαμε πολύ ωραία πράγματα. Δεν θα αναφερθώ στις ενοχλητικές κραυγές του δημοσιογράφου, ο οποίος φωνάζει με τον ίδιο τρόπο είτε περιγράφει Ολυμπιακός – Άντερλεχτ, είτε Ινγκολσταντ – Άουξγκμπουργκ. Θα αναφερθώ στην εκκωφαντική σιγή του όταν είδε στο ριπλέι το ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Και κατ΄ αντιστοιχία, στο εκκωφαντικό «αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν» στη φάση όπου ο Μποτία ζητάει πέναλτι.