Βλέπεις τον Ντάνιελ Πράνιτς μετά το Περιστέρι να δηλώνει με στόμφο ότι η σεζόν τελείωσε (αυτό θα μπορούσαν να το πουν οι οπαδοί αλλά σε καμία περίπτωση αθλητές που πληρώνονται για να φέρνουν διακρίσεις) και δεν κουνιέται φύλλο. Γίνεται το κάζο του αιώνα με τους Αζέρους, πέρα από κάμποσες… καθιστικές διαμαρτυρίες στη Λεωφόρο και 1-2 επισκέψεις οπαδών στο Κορωπί, η απόλυτη ηρεμία. Χάνεις το κύπελλο από μια ομάδα γειτονιάς στην οποία δεν δημιουργείς φάση επί 180΄ και δεν βγαίνει τσιμουδιά! Σου κάνουν πλάκα οι βασικοί σου και δεν διαβάζουμε το παραμικρό για σκέψεις προστίμου, νουθεσίες της διοίκησης για σοβαρότητα κι αγωνιστικότητα.
Όλα αυτά τη στιγμή που στο μπάσκετ (που έχει κατακτήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, έχοντας παρουσιάσει θαυμαστή συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια) μετά την ήττα στο ΣΕΦ «έτριξαν» οι τοίχοι του ΟΑΚΑ από τις φωνές που ξεκαθάρισαν σ’ όλους ότι τέτοιες εμφανίσεις είναι απαράδεκτες (εμφανίσεις έτσι;-οι ήττες αποτελούν μέρος του αθλητισμού), με «σουβενίρ» ένα γερό πρόστιμο ώστε κάμποσοι να «νιώσουν».
Από κάποιο σημείο οι ποδοσφαιριστές πρέπει να νιώθουν και τυχεροί (!), αφού ο κόσμος έχει επιστρατεύσει τα τελευταία αποθέματα υπομονής του, αποφεύγοντας να ξεσπάσει, κάτι που σαφώς θα κάνει τα πράγματα ΠΟΛΥ χειρότερα. Όμως δουλειά δεν γίνεται όταν στο Κορωπί τείνει να παγιωθεί αυτό το μαλθακό «δεν τρέχει τίποτα» στυλ, με την διοίκηση ν’ αποφεύγει συστηματικά να πάρει στα χέρια της «μαστίγιο».
