Σαν σήμερα, το 2001, κοτζάμ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, υποκλίθηκε στο ταλέντο του Γιούρκα Σεϊταρίδη με την απορία του σερ Αλεξ Φέργκιουσον για το ποιόν του άγνωστου μπακ να μένει θρυλική. Στα δικά μας μάτια αυτός ο ποδοσφαιριστής ήταν από τους πιο προικισμένους στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας. Ολοκλήρωσε την καριέρα του δίχως τιμές, σχεδόν λησμονημένος θύμα (κι αυτός!) της «κατάρας» των παικτών που μας χάρισαν το ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας.
Να τους πάρουμε έναν-έναν; Ο Θοδωρής Ζαγοράκης κι ο Ντέμης Νικολαϊδης τα «βρόντηξαν» για να γίνουν διοικητικοί ηγέτες των αγαπημένων τους ομάδων. Ο δεύτερος «πλακώθηκε» με την Original, το όνομά του έμπλεξε σε ιστορίες κακοδιαχείρισης, θέματα που βρήκε μπροστά της η ΑΕΚ γνωρίζοντας ατιμωτικό υποβιβασμό. Για τον κάπτεν της «γαλανόλευκης» η ομοσπονδία επέλεξε να του χαρίσει ένα θριαμβευτικό φινάλε μα στο φιλικό που διοργανώθηκε στην Τούμπα με τους Ισπανούς, οι «φούριας ρόχας» ούτε που συζητούσαν ν’ αγωνιστούν βλέποντας τον καμένο (!) αγωνιστικό χώρο, εν τέλει το παιχνίδι διεξήχθη μέσω παρακαλετών!
Ο Τσιάρτας, ο Δέλλας, ο Καψής, ο Λάκης, ο Μπασινάς, ο Δ. Παπαδόπουλος ο Φύσσας, ο Βρύζας, ο Γκούμας δεν είχαν την τύχη ν’ ακούσουν το τελευταίο χειροκρότημα! Ο “el mago” έφτασε ν’ αγωνιστεί ως και στον Εθνικό Πειραιώς (!), ο Λάκης βρήκε καταφύγιο στην Καβάλα, ο Δέλλας έφτασε ως την Κύπρο, ο γιος του Άνθιμου πρόβαρε μέχρι και τη φανέλα του Λεβαδειακού, ο Μπασινάς έκανε «αρπαχτές» σε Αγγλία (Πόρτσμουθ)-Γαλλία (Αρλ), ο «Παπ» κατάντησε γυρολόγος (Βίγκο, Ζάγκρεμπ, Λειβαδιά, Κομοτηνή, Θεσσαλονίκη, Περιστέρι).
Όλα αυτά τα χρόνια τον Σεϊταρίδη τον ακούγαμε περισσότερο για την πέραση που είχε στις γυναίκες, για τη Μύκονο, τα αυτοκίνητά του, οι επικριτές του αποθέωναν σαρκαστικά την εξυπνάδα του τονίζοντας ότι χάρις αυτή έπιασε «κορόιδα» τοπ κλαμπ (Ατλέτικο Μαδρίτης, Πόρτο, ΠΑΟ επί προεδρίας Πατέρα) που του πρόσφεραν ηγεμονικά συμβόλαια. Για τους εχθρούς του (ανάμεσα σ’ αυτούς πολλοί πράσινοι opinion makers) οι μέρες της δόξας του τέλειωσαν πάνω στο πικ της απόδοσής του, την βραδιά που στεφόταν πρωταθλητής Ευρώπης και στην Παιανία τραβούσαν τα μαλλιά τους έχοντας δώσει τα χέρια με τους «δράκους» πριν ξεκινήσει το Euro. Στο τέλος του τουρνουά η αξία του είχε διπλασιαστεί, η Ρεάλ Μαδρίτης τον κοστολογούσε 9.000.000 ευρώ μα «το πουλάκι είχε πετάξει». Από εκείνο το καλοκαίρι (όπου ο παίκτης είχε κάνει τρεμπλ με τον σύλλογό του και την εθνική) ξεκίνησε η πτώση.
Έκτοτε και τι δεν άκουσε…Ότι προτιμούσε γκόμενες και γκάζια από βουνά και ατέλειωτα χιλιόμετρα. Ότι «χόρτασε» απότομα και τα κίνητρά του εξαφανίστηκαν. Ότι ως το 2010 που γύρισε στην Παιανία ουδείς θυμόταν την τελευταία του καλή σεζόν. Οι μνήμες από το απίθανο γκολ στον Φαμπιάν Μπαρτέζ μας ξυπνούν αισθήματα χαρμολύπης. Βάσει όσων είδαμε μετά το κατόρθωμα της Πορτογαλίας συμπεραίνουμε πως η καριέρα του σταμάτησε με το που σήκωσε το τρόπαιο μέσα στα μούτρα των Λουζιτανών. Η φήμη του εκτοξεύτηκε, οι τραπεζικοί του λογαριασμοί κι οι…κατακτήσεις επίσης μα (πάνω στα καλύτερά του!) χάθηκε το σημαντικότερο κομμάτι που οφείλει να επιδεικνύει οποιοσδήποτε αθλητής με φιλοδοξίες: την υποχρέωσή ν΄ αποδεικνύει διαρκώς ότι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερος!
Ο κόσμος τον εκτίμησε, από σεβασμό στα ΤΕΡΑΣΤΙΑ προσόντα του δεν τον αποδοκίμασε ακόμα και σε βραδιές που ήταν «αόρατος» στο χορτάρι. Τελευταία καλή ανάμνηση απ’ αυτόν η εξαιρετική αντιμετώπιση του «πολύ» Γκάρεθ Μπέιλ στον αγώνα του ΟΑΚΑ με την Τότεναμ (1-1/Οκτώβρη του 2012), τότε που ο νυν σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης δεν ακούμπησε μπάλα!