Ένα ακόμη τρόπαιο πρόσθεσε ο μπασκετικός Παναθηναϊκός στην τεράστια συλλογή του και αν ξεκινήσουμε την αριθμολογία σχετικά με τα επιτεύγματα του «εξάστερου», δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο… Απλά το αδιανόητο νούμερο που πρέπει να σταθούμε είναι ότι με το κύπελλο Ελλάδας του 2016 το «τριφύλλι» κλείδωσε και φέτος την κατάκτηση τουλάχιστον ενός τροπαίου για 21η συνεχόμενη σεζόν!
Συγκεκριμένα από το 1996 όταν η παρέα του Ντομινίκ σήκωσε στο Παρίσι το ευρωπαϊκό και το Κύπελλο Ελλάδας δεν πέρασε χρονιά που να μην κατακτηθεί ούτε ένα τρόπαιο, ρεκόρ αδιανόητο που δύσκολα θα ξεπεραστεί από οποιονδήποτε…
Στην πραγματικότητα του 2016 όπως φάνηκε στον διαδικαστικού χαρακτήρα τελικό με τον Φάρο Κερατσινίου (σ.σ. ο πραγματικός τελικός νικήθηκε στο ΣΕΦ), το κλείσιμο της χρονιάς θα έχει έναν κόμπο στον λαιμό όλων μας… Αναφέρομαι φυσικά στην μελαγχολία που επικρατεί, καθώς την ώρα που ο Διαμαντίδης σήκωνε την κούπα, η πρώτη σκέψη ήταν ότι το παραμύθι σιγά σιγά ολοκληρώνεται…
Ο άνθρωπος που ήρθε αθόρυβα το 2004 και έκτοτε έχει κατακτήσει με τα «πράσινα» οτιδήποτε κυκλοφορεί εντός και εκτός συνόρων έχει πάρει απόφαση να δώσει τέλος στην σπουδαία καριέρα του, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσουν όσοι έχουν το «τριφύλλι» στην καρδιά…
Από πού να ξεκινήσουμε και σε τι να σταθούμε σε αυτόν τον άνθρωπο διαμάντι και αθλητή-φαινόμενο. Δεν ψωνίστηκε ποτέ, δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι (αν και το έχει κερδίσει με την μαχητική του ψυχή) και παραμένει σεμνός και ταπεινός, όπως τότε που ήρθε ψαρωμένος στην Αθήνα από τον Ηρακλή. Δυστυχώς όλα τα ωραία στη ζωή έχουν ένα τέλος και θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι παρά την πίκρα μας που σε λίγους μήνες θα πει αντίο, τον Μήτσο τον «χορτάσαμε», ενώ και ίδιος γέμισε τίτλους και αγάπη.
Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνήσουν, αλλά η αίσθηση που βγαίνει ψάχνοντας στο παναθηναϊκό παρελθόν είναι ότι τέτοια επιρροή στο σύλλογο τα τελευταία τριάντα χρόνια είχαν μόνο δύο Δημήτρηδες, ο Διαμαντίδης και ο Σαραβάκος!
Μιλάμε για τη διάρκεια του αθλητή, τα κατορθώματα με την ομάδα, την αγάπη για τον σύλλογο και το ρεύμα στην πράσινη κερκίδα. Όπως τη δεκαετία του 80′ που οι σημερινοί 40ρηδες επέλεγαν τον Παναθηναϊκό λόγω του αέρινου Μητσάρα, έτσι και στις μέρες μας ένας άλλος Μήτσος «σπρώχνει» τα πιτσιρίκια προς τα «πράσινα», κάτι που ξεπερνάει ακόμη και τα σύνορα…
Φυσικά επειδή ο Διαμαντίδης ακόμη αγωνίζεται και υπάρχει η αισιοδοξία ότι έχει και άλλες κούπες να σηκώσει ως τον Μάιο αφήνουμε την μελαγχολία στην άκρη και απολαμβάνουμε την κάθε του στιγμή στο παρκέ. Ταυτόχρονα, κρατάμε την ελπίδα ότι τα επόμενα χρόνια θα προκύψουν και άλλα «διαμάντια» στην οικογένεια του Παναθηναϊκού και ας μην είναι Δημήτρηδες…