Η χαμένη ευκαιρία των «πρασίνων» να αγγίξουν τη δεύτερη θέση στον όμιλό τους την εβδομάδα που μας πέρασε στο Βελιγράδι, καθιστά την αναμέτρηση με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν τον πρώτο τελικό, πριν από το μεγάλο στόχο που είναι η πρόκριση στο φάιναλ φορ του Βερολίνου. Η ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα άφησε «γλυκόπικρη» γεύση. Πικρή γιατί θα μπορούσε να είχε κάνει σημαντικό βήμα για το πλεονέκτημα έδρας, γλυκιά, από την άποψη, ότι ακόμη κρατάει την τύχη στα χέρια του. Μην ξεχνάτε ότι με νίκη επί της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα με δέκα πόντους απόψε στο Ο.Α.Κ.Α. μπαίνει σε θέση οδηγού και η εξασφάλιση της δεύτερης θέσης γίνεται πιο εφικτός στόχος από ποτέ.
Εύκολο; Όχι. Πιθανό; Βεβαιότατα. Ιδού η Ρόδος λοιπόν, ιδού και το πήδημα. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία του Παναθηναϊκού να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει το μεγάλο βήμα και να οδηγηθεί στα πλέι οφ με πλεονέκτημα έδρας γεγονός που θα του διευκολύνει στη συνέχεια το έργο του όσον αφορά την πρόκρισή στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, έπειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας. Αυτή τη φορά δεν αρκεί μια καλή εμφάνιση.
Η ομάδα πρέπει να… τρώει σίδερα και να κάνει την αντίπαλό της να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Να επιβάλει το ρυθμό της από το ξεκίνημα, να εκμεταλλευτεί όλα τα «όπλα» της και να εξαργυρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αντεπίθεση που έκανε με τις πέντε συνεχόμενες νίκες, πριν σταματήσει το σερί της στο Βελιγράδι. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποδείξει ότι η ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα ήταν απλώς μια στάση, στην αντεπίθεση διαρκείας που ξεκίνησε στις 29 Ιανουαρίου με αντίπαλο την Νταρουσάφακα και σταμάτησε την Παρασκευή που μας πέρασε στην «Kombank Arena».
Κακά τα ψέματα, η αγωνιστική ανάκαμψη της ομάδας και οι πέντε συνεχόμενες νίκες στην Ευρωλίγκα δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες και η ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα, έδωσε την ευκαιρία σε αρκετούς να αρχίσουν την καταστροφολογία. «Πάλι τα ίδια και φέτος. Δεν πάμε πουθενά έτσι. Την πιο κρίσιμη στιγμή… χύνει την καρδάρα με το γάλα». Και διάφορα τέτοια ακούσαμε κατά κόρον αυτές τις μέρες. Εγώ λοιπόν δεν συμφωνώ. Απλά να θυμίσω σε αρκετούς που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, ότι πριν από λίγο καιρό, όταν ο Παναθηναϊκός ταξίδευε εκτός συνόρων, η ήττα ήταν το πλέον φυσιολογικό σενάριο.
Τώρα το… στραβοπάτημα (και μάλιστα σε μια βραδιά που οι δημιουργοί Διαμαντίδης και Καλάθης ήταν πολύ μακριά από τον καλό εαυτό τους) ξίνισε αρκετούς. Που θέλω να καταλήξω. Ότι η ίδια η ομάδα με τις εμφανίσεις της δημιούργησε υψηλότερες προσδοκίες σε όλους. Επομένως, ας μη βιαζόμαστε να την καταδικάσουμε από τη στιγμή μάλιστα, που ακόμη η ίδια ορίζει τη μοίρα της. Ας περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσει στον «τελικό» με την Λοκομοτίβ Κουμπάν και ας βγάλουμε στη συνέχεια τα όποια συμπεράσματά μας. Το κίνητρο είναι τεράστιο και ικανό να ξεπεράσει τα όποια αγωνιστικά προβλήματα. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Ίδωμεν…
ΥΓ: Οι τρεις ήττες από τη Λοκομοτίβ Κουμπάν είναι πολλές, τέταρτη, δεν επιτρέπεται!