Κρίνοντας από το πόσο αργά έγιναν οι αλλαγές στο ρόστερ, από το γεγονός ότι ο κόουτς είναι αναγκασμένος να προπονεί ΔΥΟ ομάδες (άλλη στην Α1, άλλη στην Ευρώπη), από το ότι βρέθηκες στα σχοινιά στο 36′, δεν γίνεται να μην είσαι ευχαριστημένος απ’ το βαθμό αντίδρασης που βγάζει ο μόνιμος πρωταθλητής στα δύσκολα.
Ακόμα και στο Βελιγράδι ο Παναθηναϊκός έπαιξε ψυχωμένα και στις λεπτομέρειες ηττήθηκε (σε αντίθετη περίπτωση θα κάναμε σήμερα υπολογισμούς ποιος αντίπαλος είναι καλοδεχούμενος στους χιαστί αγώνες, έχοντας το μαξιλαράκι ασφαλείας του ΟΑΚΑ υπέρ) βγάζοντας εγωισμό σε γήπεδο που κόχλαζε.
Το ίδιο θα γράφαμε ακόμα κι αν ερχόταν «διπλό» το παιχνίδι με την Κουμπάν που για μια ακόμα φορά σου έβαλε δύσκολα με τους σουτέρ της να «γράφουν» από παντού (εκεί που έδειχνε ο γηπεδούχος να κοντοζυγώνει) και τους αθλητικούς της ψηλούς να «καταπίνουν» τα ριμπάουντ εκθέτοντας τον Σάλε που (ειδικά στο 3ο δεκάλεπτο) επέμενε να κρατά στο παρκέ τον Ραντούλιτσα στον οποίο δεν ταίριαζε η φυσιογνωμία του παιχνιδιού («λίρα εκατό» στην επίθεση ο Σέρβος αλλά άμα φορτωθεί με φάουλ κι οι αντίπαλοι αρχίζουν και πετάνε από πάνω του «χαλάει» το μυαλό του).
Ανεξαρτήτως της μυθικής εμφάνισης του αρχηγού, χωρίς βοήθειες από τους άλλους ο αγώνας με την Λόκο δεν γυρνούσε, άλλωστε ο Διαμαντίδης ήταν παρόντας στις τρεις προηγούμενες ήττες απ’ τα Αμερικανάκια του Μπαρτζώκα που χθες τα «είδαν όλα», βλέποντας τους ομοεθνείς Χάντερ, Ουίλιαμς, Γκιστ και τον αναθρεμμένο στα δικά τους προγράμματα, Καλάθη να αποτρέπουν το διόλου ευκολοχώνευτο 4/4! Το ότι με τη λήξη του παιχνιδιού κάμποσοι αναθεμάτιζαν για την χαμένη ευκαιρία του +10 είναι εντυπωσιακό, στο 36′ της αναμέτρησης με τους φιλοξενούμενους μπροστά με +7 υπήρχε άνθρωπος στο γήπεδο ή μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη που δεν θ’ αντάλλαζε τα πάντα με νίκη ακόμα και με μισό πόντο;
Ας μην λησμονούμε ότι -τώρα που οι περισσότερες ομάδες φουλάρουν τις μηχανές τους- ο Παναθηναϊκός ΧΤΙΖΕΤΑΙ εκ του μηδενός, ευχής έργον θα ήταν να συνέβαινε αυτό τον Σεπτέμβρη, το θέμα είναι ότι τα λάθη εντοπίστηκαν, διορθώθηκαν και πάμε παρακάτω. Έβλεπες π.χ την Κούμπαν να ποντάρει στο στυλ παιχνιδιού που την χαρακτηρίζει από το ξεκίνημα της σεζόν (πολλά σουτ, τρέξιμο) και στο τριφύλλι έμενε καθηλωμένος στον πάγκο ο Γιάνκοβιτς (που μερικά 24ώρα πριν είχε σκοράρει 19 πόντους στην Α1 δείχνοντας «ζεστός»), έμπαινε ο άπειρος Χάντερ για να καλύψει την επιθετική ανυπαρξία του Κούζμιτς (περιπτωσάρα ο Σέρβος, ο μόνος σέντερ με μπόι 2.14 που αδυνατεί να σκοράρει φάτσα με το καλάθι) κι ο Φελντέιν αναλωνόταν περισσότερο στην άμυνα για να πάρει τα σουτ ο Ουίλιαμς.
Παρά το rebuilding πάνω στους κρισιμότερους μήνες της σεζόν το πρόσημο είναι θετικότατο (έξι νίκες στα τελευταία εφτά παιχνίδια στην Ευρωλιγκα), η ομάδα βγάζει χαρακτήρα και για τη συνέχεια ποντάρει στη βαριά της φανέλα, την πιο μπασκετική έδρα της Ευρώπης και την ατόφια κλάση του μπροστάρη της. Ο Διαμαντίδης θα είναι κοντά μας για άλλους τρεις μήνες κάτι που μπορεί να λειτουργήσει ως πρόσθετο κίνητρο για τους συναδέλφους του που καλούνται να κάνουν υπερβάσεις στην τελευταία σεζόν του κάπτεν.
Είναι φοβερό το συναίσθημα που πότισε την ατμόσφαιρα σε μια φάση στο 4ο δεκάλεπτο όταν ο «3-D» κυλιέται στο παρκέ για μια μπάλα κι αμέσως σηκώνεται και τρέχει στον Καλάθη μιλώντας και χειρονομώντας για το πως θα στηθεί η επόμενη άμυνα με τον κόσμο στο πόδι.
Φυσιολογικό να υπάρχει ανεβασμένο ηθικό αλλά ο ενθουσιασμός κι οι πρώιμες εξαγγελίες για φάιναλ-4 μπορούν να γυρίσουν μπούμερανγκ, άλλωστε ο Παναθηναϊκός ακόμα προσπαθεί να επικεντρωθεί στα (μεγάλα) περιθώρια βελτίωσης που υπάρχουν.