Το γνωστό ποδοσφαιροσάιτ Squawka έκανε ένα αφιέρωμα για τους «11 παίκτες που κάθε προπονητής Football Manager έχει ονειρευτεί». Το αγαπημένο El Sombrero το αναδημοσίευσε και τι να δούμε; Τρεις άξιοι στην ενδεκάδα (Ταρίμπο Γουέστ, Τόντον Ζόλα Μουκόκο και Το Μαδέιρα), οκτώ μέτριοι-ξέμπαρκοι (Ακινφέεφ, Βαντεν-Μπόρε, Νάλντο, Κερ, Γουόλτον, Μοκοένα, Αντού, Σάμπα), πολλές απορίες για τις γενικώς άμπαλες επιλογές και μία ηχηρή, μεγαλοπρεπής, αδιανόητη για οποιονδήποτε παίκτη manager σέβεται το παρελθόν του στο παιχνίδι απουσία: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΣΙΓΚΑΛΚΟ;
Πώς είναι δυνατόν να λείπει από οποιαδήποτε λίστα που αναφέρεται στο CM ή το FM ο μέγιστος θρύλος του; Ο χαλκέντερος, ο χιλιοτραγουδισμένος, ο πιο γνωστός-άγνωστος παίκτης σε όλο τον κόσμο; Ο σέντερ φορ των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών; Το αμούστακο 19χρονο υπερόπλο που έβρισκες στο CM 2001-2 στην Ντινάμο Μινσκ με «άγουρα» στατιστικά, τον έπαιρνες στην ομάδα σου (εκτός αν είχες αγγλική, εκεί είχαμε ένα θεματάκι με την άδεια εργασίας…) και τον παρακολουθούσες μέρα με τη μέρα να μεταμορφώνεται σε κράμα Μπατιστούτα-Ρομάριο-Κρέσπο-Ρονάλντο-Ντι Στέφανο-Φαν Μπάστεν-Γκερντ Μίλερ-Σεβτσένκο-Φαν Νιστελρόι και βάλε;
Ο Τσιγκάλκο ήταν ο Τζένγκις Χαν και ο Ταμερλάνος των επιθετικών μαζί. Μια πραγματική «οργή του Θεού» για τις αντίπαλες άμυνες. Ήταν ο παίκτης που θα μετέτρεπε το 0-1 σε 2-1 υπέρ σου στις καθυστερήσεις. Πολλές φορές. Ο δεξιοπόδαρος ανεμοστρόβιλος που δεν σταματούσε τίποτα και κανένας όταν ήταν στη μέρα του. Και ήταν πολύ συχνά στη μέρα του. Τα εξωπραγματικά στατιστικά του, τύπου 65 γκολ, 18 ασιστ, 26 man of the match και 8.12/10 μ.ο. σε 50 αγώνες στη χρονιά έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να τα δούμε (στο περίπου) στην πραγματικότητα από τον Μέσι και τον Κριστιάνο.
Το κείμενο που έβλεπες συχνότερα απ’ όλα στην οθόνη του Η/Υ σου όταν έπαιρνε την μπάλα και σούταρε, ήταν το «Goal! A magnificent individual effort!». Και το φαντασιωνόσουνα ακριβώς έτσι. Γιατί έτσι σε είχε μάθει ο ίδιος ο Τσιγκάλκο, το απαύγασμα της ποδοσφαιρικής αποτελεσματικότητας. Ο άνθρωπος των ντέρμπι, των μεγάλων παιχνιδιών, των τελικών. Δεν έσπαγε, δεν χάλαγε, δεν κουραζόταν, δεν απογοητευόταν, δεν χαριζόταν σε κανέναν. Κι αν η ομάδα πήγαινε καλά και εκπλήρωνε τους στόχους της (και πώς να μην πάει, με το Λευκορωσικό μυδραλιοβόλο στην κορυφή της επίθεσης;…) ο Τσιγκάλκο δεν έφευγε. Υπόδειγμα επαγγελματία, έμενε στην ομάδα μέχρι το τέλος της καριέρας του κι όταν κρεμούσε τα παπούτσια του η μητέρα σου σε ρωτούσε γιατί είσαι βουρκωμένος κι άντε να της εξηγήσεις…
Ναι, έχω φανέλα του
Σε κάποια φάση γύρω στο 2005 ένας φίλος μου ανακοινώνει ότι θα επισκεφτεί το Μινσκ. Τον ενημερώνω, οργανώνω το σχέδιο και πάει στο γήπεδο της Ντινάμο. Η προπόνηση έχει τελειώσει, αλλά ο προπονητής βρίσκεται ακόμα εκεί. Τον πλευρίζει, του εξηγεί. Αυτός στην αρχή δείχνει να εκπλήσσεται που κάποιος από την Ελλάδα πήγε μέχρι εκεί για τέτοιο λόγο, αλλά δεν αρνείται. Πάνε παρέα στα αποδυτήρια, ανοίγει μπροστά του το ντουλάπι του Μαξίμ του Τσιγκάλκο του ίδιου και του δίνει μια φανέλα του. Μου τη φέρνει. Νιώθω ευλογημένος.
Την έβγαλα από το εικονοστάσι μετά από χρόνια ίσα για να τη φωτογραφίσω για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου και σκέφτομαι να τη στείλω και στους ματρακάδες του Squawka, μπας και κάνουν καμιά χιλιάρα μετάνοιες μπροστά της και ο Μαξίμ αποφασίσει να τους συγχωρήσει για το ανοσιούργημα που διέπραξαν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, στην κολυμπήθρα του Τσιγκάλκο βαπτιστήκαμε όλοι πιστοί του και -ως γνωστόν- «Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού».
