Αποκτάς άγχη όταν αποκτάς παιδί. Πολλά και μεγάλα. Σαν μια αόρατη δύναμη να βάζει μέσα στα σωθικά σου την ίδια ποσότητα ευτυχίας και άγχους ταυτόχρονα. Σκεφτείτε πως την πρώτη φορά που αρρώστησε η Μελίνα, το πρώτο τηλέφωνο που έκανα ήταν στη μάνα μου. «Έλα. Σου ζητάω συγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που εσύ μου έλεγες «θα γίνεις γονιός και θα καταλάβεις» κι εγώ σκεφτόμουν «άντε πάλι μ’ αυτή τη βλακεία». Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσες και πόσο δίκιο είχες».
Αποκτάς άγχη. Σοβαρά ή μη. Αληθινά ή μη. Άγχος είναι αν σκεφτείς πως η μικρή σου κόρη μπορεί να πληγωθεί με οτιδήποτε. Στο σχολείο, στην παιδική χαρά, από σένα, από τη φίλη της. Άγχος δεν είναι το πότε θα την αγγίξει άντρας (αυτό είναι ΝΕΥΡΑ). Άγχος είναι το αν προσπαθεί να πει μια λέξη σωστά και νιώσει πως δεν την καταλαβαίνεις. Άγχος δεν είναι το τι θα απαντάει στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι» (αυτό είναι και παραείναι για τον γιο). Τα απέκτησα όλα αυτά τα άγχη. Απέκτησα κι ένα ακόμα. Μεγάλο. Που αφορά περισσότερο εμένα, παρά εκείνη. «Άραγε, της λείπω όταν λείπω;».
