«El tiempo es un tigre que me destroza, pero yo soy el tigre». Θα μπορούσαν να είναι σελίδες από το ημερολόγιο του Σεμπάστιαν Λέτο. Γι΄ αυτό και το κείμενο γράφεται σε πρώτο πρόσωπο…
Και ο χρόνος κυλά και περνά και αφήνει τα σημάδια του ανεξίτηλα. Μέτρησα αυτούς τους 51 μήνες σημάδια πολλά: στην ψυχή, στο σώμα μου, στο πρόσωπό μου. Μα δεν το έβαλα κάτω. Όχι για να απαντήσω σε αυτούς που με είπαν τελειωμένο. Για να σώσω εμένα.
Δεν ξέρω αν το 2013 που έφυγα από τον Παναθηναϊκό ονειρευόμουν την ημέρα της επιστροφής. Αν ονειρευόμουν το γεμάτο γήπεδο, τις ιαχές του κόσμου, το γκολ την αποθέωση. Θυμόμουν πάντα με νοσταλγία το νταμπλ, το γκολ με το αριστερό πόδι να καρφώνεται στα δίχτυα του Σηφάκη στον τελικό του Κυπέλλου με τον Άρη, θυμάμαι να λατρεύομαι ως μοναδικός θεός της ομάδας, όταν έφυγε ο Σισέ. Και θυμόμουν εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα στο ΟΑΚΑ, το 2012 ήταν, που σκόραρα για τελευταία φορά φορώντας την πράσινη φανέλα.
Θυμάμαι και το γόνατό μου να πονά. Στην αρχή λίγο, καθώς περνούσε ο χρόνος όλο και πιο πολύ. Έκανα ό,τι μπορούσα για να καθοδηγήσω την ομάδα. Μέχρι που δεν άντεξα. Μια σεζόν ολόκληρη εκτός. Να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Σκεφτόμουν ότι η αποθεραπεία μου δεν πήγαινε όπως ήθελα, η ομάδα ήταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Κι έτσι έφυγα.
