Αν εξαιρέσεις τα περί grexit – που παραδόξως ελάχιστους συγκινούν – ψιλονέκρα παίζει αυτές τις μέρες από πλευράς ειδήσεων. Με αποτέλεσμα τα μικρά να γίνονται μεγάλα και κάποια πράματα να βγάζουν μάτια αλλά και… γέλιο!
Έχει την πλάκα του να δεις πως αντιμετωπίζονται μια σειρά από ανθρώπους. Όταν τα λένε όπως θα τα λέγαμε και εμείς είναι καλοί και τους αποθεώνουμε, αν τα λένε όπως τα θέλουν οι οχτροί τότε τους κρεμάμε στα μανταλάκια και τους περνάμε πριονοκορδέλα. Και έτσι και γιουβέτσι ή αλλιώς μονά – ζυγά… μονόζυγα.
Τελευταίο παράδειγμα με το οποίο πέφτουν οι μάσκες είναι ο Κούγιας. Μέχρι πρότινος ήταν η «κοντούλα λεμονιά», ο «να βάλουμε τα παιδιά να τον κάνουνε τούμπανο», ο «Αλέκος που πηδάει τις μάντρες» και άλλα πολλά. Αντε στην καλύτερη απλά «ένας γραφικός». Όταν το γυρίζει το «μπιφτέκι» και αρχίζει να βρίζει τον Αλαφούζο ή τον Μελισσανίδη γίνεται αξιόπιστος και παίρνει σιγά – σιγά χώρο στα πρωτοσέλιδα.