Λίγες ώρες πριν από το τζάμπολ της αναμέτρησης των Ρώσων με τον Ερυθρό Αστέρα, ο τεχνικός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Δημήτρης Ιτούδης παραχώρησε συνέντευξη στη σερβική «mozzartsport».
Αναλυτικά μίλησε:
Για τη σχέση του με τη Σερβία και τους Σέρβους:«Η αγάπη μου για την Σερβία δεν είναι μυστική. Πέραν της εξαιρετικής σχέσης μου με τον Ζέλικο, έχω πολλές καλές αναμνήσεις και με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Είχα την τύχη να δουλέψω με το σπουδαίο σερβικό μπάσκετ. Από τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τον Τομάσεβιτς, στον Ρέμπρατσα, τον Τέπιτς, τον Βούγιανιτς και τον Μίλος Τεόντοσιτς. Θα έχω ξεχάσει κάποιους γιατί συνεργάστηκα με πάρα πολλούς.
Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα είναι γεννημένος νικητής. Όταν η μπάλα πήγαινε στο χέρι του, ήξερες ότι θα υπάρχει καλή κατάληξη. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Εκείνη την περίοδο στον Παναθηναϊκό έπαιξε και ο Ρέμπρατσα και όλοι ξέρουμε τι παίκτης ήταν. Μην ξεχνάτε ότι στο Βερολίνο, όταν πήραμε την Euroleague, ο Ντούσαν Κέτσμαν ήταν μέλος της ομάδας μας. Οι Σέρβοι είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και πάνω απ’ όλα εξαιρετικοί άνθρωποι. Μέχρι σήμερα έχω καλές σχέσεις και μιλάω με τον Τομάσεβιτς, τον Πέκοβιτς και τον Βούγιανιτς. Οι Σέρβοι ως λαός θα πρέπει να είναι περήφανοι για τους παίκτες που είχαν και έχουν».
Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Πρώτη φορά τον συνάντησα το 1993 στην Ολλανδία μέσω του Ντούσαν Ίβκοβιτς και μου έδωσε… υλικό για εργασία. Ο Ζέλικο ήταν τότε προπονητής στην Μπανταλόνα και εγώ προπονητής στην Κροατία. Παίξαμε σε ένα ματς σε μια μικρή πόλη της Ολλανδίας. Μετά αντάλλαξαμε αριθμούς. Αυτή ήταν η… μοίρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος ήταν προγραμματισμένο να πάει παλαιότερα στο Ζάγκρεμπ ως παίκτης. Είχε συμφωνήσει συμφωνήσει σε όλα, αλλά μετά έλαβε την πρόταση από την Παρτιζάν και έμεινε εκεί ως προπονητής. Ευχαριστώ τον Θεό που έγινε αυτό, γιατί το μπάσκετ έχει έναν απίστευτο προπονητή. Τότε βρεθήκαμε και μετά, το 1999, πήγαμε μαζί στον Παναθηναϊκό.
Πρέπει να πω πως δεν είμαι αντικειμενικός όταν μιλάω για τον Ζέλικο. Είναι ο μεγάλος αδελφός μου, έχουμε περάσει τόσες στιγμές στη ζωή μας. Δεν μπορώ να δω τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία. Ο Ζέλικο ήταν στη Θεσσαλονίκη όταν μου έγινε πρόσκληση. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, στη ΜΕΝΤ και έκανα κάποιες διαπραγματεύσεις. Αλλά μετά ήρθε η ιστορία με τον Ζέλικο. Μαζί πήγαμε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1999 και μείναμε εκεί μέχρι τον Ιούνιο του 2012. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τι σημαίνουν για μένα όσα πετύχαμε μαζί, όχι μόνο από επαγγελματικής πλευράς, αλλά και στη φιλική μας σχέση.
Θέλω να τονίσω πως είμαι ευγνώμων από τα βάθη της καρδιάς μου στον Ζέλικο και στον Ντούντα για όσα έκαναν για εμένα. Μεταξύ μας υπάρχει ένας πολύ δυνατός δεσμός. Κανένας από εμάς δεν ήξερε πώς θα καταλήξει η σχέση μας και πώς θα είναι τώρα. Η μοναδική μας σχέση χτίστηκε γύρω από το μπάσκετ, αλλά είχε βάση στις ανθρώπινες αξίες. Ο Ζέλικο είναι στη Φενέρμπαχτσε τώρα, εγώ στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Θα βρεθούμε κάθε χρόνο κάποια συγκεκριμένη περίοδο και θα ξεκουραστούμε με τις οικογένειές μας».
Για το περιστατικό που θυμάται πιο έντονα με τον Ομπράντοβιτς: «Υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές πίσω μας γεμάτες συναισθήματα, επιτυχίες, νίκες και τίτλους. Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξω μία, θα έλεγα τον τίτλο που πήραμε μαζί τη σεζόν 1999-2000 στη Θεσσαλονίκη. Παίξαμε κόντρα στην Μακάμπι. Όταν ο Κάτας έβαλε το τρίποντο για το 63-57 ρώτησα τον Ζέλικο αν έπρεπε να πάρουμε τάιμ άουτ για να σχεδιάσουμε την άμυνά μας. Εκείνος μου είπε: “Όχι φίλε, είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης”. Έμενε λιγότερο από ένα λεπτό αλλά εκείνος ήταν τόσο σίγουρος ότι θα νικήσουμε. Εκείνη την ώρα με έπεισε πως είμαστε στον σωστό δρόμο και αυτό θα το θυμάμαι για πάντα».
Για την Euroleague στην Μπολόνια: «Εκείνη ήταν το φαβορί και παίξαμε κόντρα στην τοπική Βίρτους. Υπάρχει μια ιστορία. Είχαμε μια θερμή συζήτηση με τον Ζέλικο αφού γίναμε πρωταθλητές. Οι παίκτες το γιόρταζαν, οι δημοσιογράφοι ήταν στα αποδυτήρια και εμείς πήγαμε παραπέρα, στο ντουζ. Μιλήσαμε για μερικά λεπτά και μπορώ να πω πως ήταν μια συζήτηση γεμάτη συναισθήματα. Το τι είπαμε δεν είναι προς δημοσίευση. Δυστυχώς, θα πρέπει να αποκρύψω μερικές λεπτομέρειες. Αυτό είναι κάτι που συζητάμε μέχρι και σήμερα με τον Ζέλικο».
Για τη συνεργασία του με τον Ομπράντοβιτς και τους Γιαννακόπουλους: «Ο ρόλος μου να “γνωρίσω” τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των αντιπάλων μέσω της ανάλυσης δεν είχε να κάνει με την τυπική σχέση προπονητή – συνεργατών. Ο Ζέλικο μου έδωσε ελευθερία στη δουλειά, στην προπόνηση, στην προετοιμασία και στη διάρκεια του ματς. Είχα συγκεκριμένα κομμάτια στην τακτική και στην άμυνα. Αυτό έφτασε σε ένα τέλειο επίπεδο. Επίσης, είχα την ευκαιρία να δουλέψω στον Παναθηναϊκό και νιώθω ευγνώμων για τους οπαδούς και τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Χωρίς εκείνους δεν θα είχαμε πετύχει τίποτα από όλα αυτά. Η σχέση μεταξύ των παικτών, των οπαδών και των αδελφών Γιαννακόπουλων επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία που είχε ο Παναθηναϊκός».
Για το αν υπάρχει κάτι αρνητικό στη σχέση του με τον Ομπράντοβιτς: «Κάτι αρνητικό δεν υπάρχει, αλήθεια. Ακόμα και στις διαφωνίες μας ή στα πράγματα που δεν καταλαβαίναμε, πάντα δουλεύαμε ως ομάδα. Είχαμε πολλά meetings πριν εμφανιστούμε μπροστά στους παίκτες και αναλύσουμε το πλάνο μας. Ήμασταν μόνοι μας, στους τέσσερις τοίχους. Όταν πηγαίναμε μπροστά στην ομάδα, ο Ζέλικο ήταν ο πρώτος προπονητής. Πάντα, όμως, επικρατούσε η ιδέα που θα μας έφερνε τη νίκη. Είχε απεριόριστη πίστη σε εμένα και μου έδωσε ευθύνες, γιατί ήξερε ότι μπορούσαμε να δουλέψουμε τέλεια σε διαφορετικά επίπεδα».
Για την ιστορική επιτυχία του Παναθηναϊκού: «Για να είμαι ξεκάθαρος… Ο Παναθηναϊκός είχε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ως πρώτο προπονητή και εμένα ως συνεργάτη του με συγκεκριμένη ελευθερία. Όλα αυτά που έγιναν στον Παναθηναϊκό, δημιουργήθηκαν από εκείνον. Αλλά μεγάλωσε μέσα στα χρόνια, βελτιώθηκε και έφτασε τις προπονητικές του ικανότητες σε νέα στάνταρντς. Ήταν ηγέτης, ο υπεύθυνος για την επιτυχία. Εγώ ήμουν εκεί, δούλευα και ήμουν περήφανος για όσα πετύχαμε. Λίγοι ξέρουν πως εκείνα τα χρόνια με τον Ζέλικο αρνήθηκα τρεις καλές προτάσεις για να είμαι πρώτος προπονητής, απλά για να μείνω να δουλέψω μαζί του. Ήμουν χαρούμενος και ικανοποιημένος στον Παναθηναϊκό. Έμεινα γιατί είχα μια υπεύθυνη θέση. Η χημεία που υπήρχε στην ομάδα ήταν το “κλειδί”. Είμαι περήφανος που ένω άλλαξαν παίκτες και γενιές, η χημεία ήταν πάντα καλή. Από τον Μποντιρόγκα στον Αλβέρτη και από τον Διαμαντίδη, που τελειώνει την καριέρα του. Όλοι στον Παναθηναϊκό ήξεραν πως πρέπει να ακολοθούν τις εντολές του Παναθηναίκού».
Για το αν μιλάει σερβικά και αν το κάνει για να μπερδέψει τους αντιπάλους του: «Μιλάω, ναι. Αλλά δεν το κάνω για να μπερδέψω κάποιον, το κάνω αυθόρμητα. Σκέψου να δουλεύεις 13 χρόνια με τον Ζέλικο και επτά χρόνια στο Ζάγκρεμπ. Μου έχει τύχει να πάω στο σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα και να πω “ευχαριστώ” στα σερβικά. Με κοίταξαν περίεργα και γέλασαν. Όλα είναι θέμα συνήθειας. Η προπόνηση γίνεται είτε στα αγγλικά είτε στα σερβικά.
Όταν είμαστε μόνοι με τον Μίλος ή όταν θέλω να του πω κάτι στο παρκέ, μιλάμε στα σερβικά. Αλλιώς, μιλάμε στα αγγλικά».
