Πριν από χρόνια, για το χατίρι ενός έρωτα, βρέθηκα για πρώτη φορά στο γήπεδο. Η εμπειρία ήταν μοναδική και τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν πρωτόγνωρα. Οι οπαδοί ήταν αφοσιωμένοι και πιστοί σε αυτό που είχαν καλεστεί να δουν και φώναζαν συνθήματα (όχι πολύ κολακευτικά για τον αντίπαλο!) όλοι μαζί. Ανατρίχιασα…
«Κοίτα να δεις», σκέφτηκα «όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν το ίδιο πάθος». Δεν άργησε να ακολουθήσει η σκέψη ότι αυτό ήταν και το μοναδικό τους κοινό στοιχείο μιας και ο καθένας είχε, πιθανότατα, μια πολύ διαφορετική πορεία. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, σερβιτόροι, φοιτητές, δημόσιοι υπάλληλοι, άνεργοι, μπαμπάδες, θείοι και αδερφοί ήταν ενωμένοι σαν μια γροθιά και φώναζαν συνθήματα για την ομάδα τους σαν μια φωνή. «Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε τίποτα να μας παθιάζει τόσο», σκέφτηκα. Ζήλεψα…