Εκείνη την εβδομάδα, προ ντέρμπι δηλαδή, τα πάντα ήταν στην ένταση. Ολοι ζούσαμε στους ρυθμούς του μεγάλου παιχνιδιού και οι συζητήσεις καθημερινά αφορούσαν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη. Βλέπετε, πολλοί το χαρακτήριζαν το ντέρμπι του αιώνα, καθώς από το αποτέλεσμά του, κρινόταν ο τίτλος. Οπου κι αν πήγαινες άκουγες για το ματς. Στις καφετέριες, στα μπαρ, στα καφενεία, στα προποτζίδικα, στο ταξί, στη δουλειά! Παντού! Ολοι μιλούσαν για το μεγάλο ματς, στο οποίο ο Παναθηναϊκός πήγαινε για δυο αποτελέσματα.
Αφού η εβδομάδα πέρασε (και… κύλησε σαν αιώνας), έφτασε η μέρα του αγώνα. Κι όλοι μας από νωρίς μαζευτήκαμε στο γνωστό σημείο συνάντησης. Το Πεδίο του Αρεως. Κλασικός τόπος συνάντησης μας εκείνα τα χρόνια για τα εκτός έδρας παιχνίδια, είτε αυτά ήταν στο ποδόσφαιρο, είτε στο μπάσκετ. Από εκεί ξεκινούσαν πάντα μεγαλειώδεις πορείες, που στο γήπεδο γίνονται φοβερές και τρομερές κερκίδες. Ετσι έγινε και τότε. Πάνω από 2000 Παναθηναϊκοί αρχίσαμε να μαζευόμαστε μετά τις 2 το μεσημέρι. Και μόλις ξεκινήσαμε για να φτάσουμε πρώτα στην πλατεία Βικτωρίας και να πάρουμε το τραίνο για τον Περισσό, άρχισε το… πάρτι! Και να σου τα πρώτα καπνογόνα και να σου τα συνθήματα «Ριζούπολη ερχόμαστε να σας…» και να σου ο κόσμος να βγαίνει στα μπαλκόνια για να δει τι συμβαίνει με αυτούς τους τρελούς. Κι εμείς μ’ ένα χαμόγελο και με μια ένταση ταυτόχρονα, ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μας. Ιδρωμένοι, με την αδρεναλίνη να… χτυπάει κόκκινο και τα συνθήματα να δίνουν και να παίρνουν. Αλλες εποχές…
Η συνέχεια, βέβαια, στα βαγόνια δεν ήταν και τόσο… ευχάριστη. Βλέπετε, οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν ξεκάθαρη εντολή. Ακόμη θυμάμαι το ράκαλ ενός αρχιματατζή και τη φωνή του αρχηγού, με την ξεκάθαρη εντολή: «Βαράτε στο ψαχνό»! Οι… υφιστάμενοι δεν χάλασαν το χατήρι του αρχηγού. Χτυπούσαν συνεχώς, χωρίς λόγο και αιτία. Ετσι, απλά και μόνο για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά.
Όταν φτάσαμε έξω από το γήπεδο, τα πράγματα ήταν κάπως… περίεργα. Είχαν φροντίσει, βλέπετε, γι αυτό οι γνωστοί ερυθρόλευκοι «πρωταγωνιστές». Μπαίναμε στο γήπεδο 20-20, για να «διαφυλαχτεί η τάξη και να σας ελέγχουμε», όπως μας έλεγαν. Μόλις κάναμε την εμφάνισή μας μέσα στην κερκίδα μπορεί να τρώγαμε και καμιά ψιλή από τους ματατζήδες, ενώ το… καδρόνι και η φωτοβολία από την απέναντι πλευρά, πήγαινε σύννεφο! Βλέπετε, γι αυτούς δεν είχε τέτοιο έλεγχο και «υποδοχή» από την αστυνομία. Δε βαριέσαι. Εμείς εκεί. Να τραγουδάμε, να κερδίζουμε κατά κράτος τη μάχη της κερκίδας από νωρίς και να παρατηρούμε από την ώρα που ήρθε η αποστολή της ομάδας μας όλα τα παράλογα εκείνης της ημέρας.
Τους… προσκεκλημένους οργανωμένους του ΟΣΦΠ να κάνουν ό, τι γουστάρουν πάνω από τη φισούνα. Να πετούν δεκάδες φωτοβολίδες στους παίκτες, να… διπλώνουν με γονατιά τον Νικοπολίδη (ναι, καλά διαβάζετε), το χέρι ενός αστυνομικού να τυλίγεται στις φλόγες από φωτοβολίδα και έναν Μποροβήλο, σε διατεταγμένη υπηρεσία, να δίνει εντολή να αρχίσει το ματς! Να αρχίσει το ματς σε συνθήκες απόλυτης ζούγκλας και με τους μπράβους του Κόκκαλη να βολοδέρνουν στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού, να απειλούν παίκτες και να πετούν δυναμιτάκια στα μπάνια. Όπως μάθαμε αργότερα, κάποιοι ποδοσφαιριστές μας έβαλαν τα κλάματα και φώναζαν έντρομοι «που πάμε να παίξουμε;». Υπήρχε και ένας, ο οποίος φώναζε στους «φουσκωτούς»: «Ελατε ένας, ένας να σας γ@@@σω». Δεν χρειάζεται να πω ποιος ήταν. Κάποια χρόνια αργότερα, αποχώρησε για άλλα… λιμάνια. Η διοίκηση, και εκείνη τη μέρα, όπως πάντα, απούσα…
Η ομάδα απροστάτευτη, ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη έκανε ό, τι ήθελε, εμείς δίναμε από νωρίς τη δική μας «μάχη» στις κερκίδες και το αποτέλεσμα ήταν μια ήττα με κάτω τα χέρια, σε ένα ματς που δεν έπρεπε να αρχίσει ποτέ. Για μια ακόμη φορά προδοθήκαμε από… τους δικούς μας ανθρώπους και επιβεβαιώθηκε η θεωρία ότι «ο εχθρός είναι εντός». Στο ίδιο έργο, θεατές.
Όταν νύχτωσε, φύγαμε για τα σπίτια μας, χωρίς φωνή και χωρίς κουράγιο. Και το κυριότερο, προδομένοι. Ομάδα και κόσμος, τότε, έπεσαν σε μια παγίδα των ερυθρόλευκων, οι οποίοι ήταν και είναι μεγάλοι γνώστες στο να στήνουν τέτοια σκηνικά στο γήπεδο (ακόμη θυμάμαι τον Μαντούβαλο να βάζει στα… επίσημα της Ριζούπολης πάνω από 50 τζαμπατζήδες για να κάνουν μαζί με τους άλλους τον γνωστό σαματά στη φυσούνα).
Κι αν ο κόσμος έδωσε απίστευτη «μάχη» κάτω από αντίξοες συνθήκες και περήφανα φώναζε και ύψωνε την πράσινη σημαία, στριμωγμένος σε μια γωνιά της Ριζούπολης, η ομάδα κατέβηκε να αγωνιστεί, αντί να σηκωθεί να φύγει με το που είδε όλα αυτά τα αίσχη. Αλλά τι συζητάμε… Όταν η ίδια η διοίκηση βλέπει… αναπαυτικά από τον καναπέ τα όσα γίνονται και δεν είναι εκεί, τότε η λέξη προδοσία ίσως και να είναι μικρή για όσα έγιναν τότε εκείνο το απόγευμα της 11ης Μαΐου του 2003…
Ο Ψυχίατρος