Αυτό που δεν αντέχει ο κόσμος είναι η απουσία εγωϊσμού απ’ τους παίκτες. Θυμάστε εσείς άλλο παιχνίδι εκτός από το πρώτο με την Μπριζ, στο Αγρίνιο και στην Ξάνθη που οι παίκτες μάσησαν σίδερα κι έβαλαν τα πόδια τους στη φωτιά; Βλέπουμε το ίδιο έργο από εκείνο το καταραμένο ματς με την Καμπάλα! Έφτασε το τέλος της σεζόν και ο ΠΑΟ μετρά 0/3 απέναντι στα παιδάκια του Πανιωνίου, 0/6 κόντρα στους παραδοσιακούς του αντιπάλους για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια.
Να κάνει πέντε παιχνίδια να κερδίσει εντός έδρας (το απόλυτο αρνητικό ρεκόρ) και τέσσερα χωρίς να σκοράρει στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Γνώρισε την ήττα από τον Ηρακλή που τότε που ανέβηκε το τριφύλλι στη Θεσσαλονίκη ήταν 13ος (!), γκέλα στην Κομοτηνή από τον Πανθρακικό που ήταν προτελευταίος, για να μην αναφέρουμε την ΑΙΣΧΡΗ εικόνα σε 180΄ κόντρα στον Ατρόμητο για το κύπελλο, τον παραλίγο αποκλεισμό από τον ΠΑΣ στο τελευταίο δευτερόλεπτο ΜΕΣΑ στο σπίτι σου, την ισοφάριση στην Κέρκυρα στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων!
Ή μήπως ήταν μικρό το γεγονός ότι ο κόσμος είδε πρωτοσέλιδα τις εισηγήσεις του κόουτς για παραμονή Πράνιτς (ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΟΥ), Πέτριτς που βρίσκονται «αγκαζέ» με την σύνταξη, εκτός του γεγονότος ότι ο πρώτος προκαλεί δύο χρόνια την κερκίδα με την ανημποριά (ή…αδιαφορία) να κάνει την διαφορά.
Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις σε μια σεζόν που φαίνεται ίδια κι απαράλλαχτη μ’ εκείνη του 2012-2013, χρονιά που «μάτωσαν» τα μάτια κι η ψυχή μας με τους …Φάμπριδες! Τότε βέβαια έμεινες μεν εκτός Ευρώπης μα τουλάχιστον είχες να πεις ότι πήγες καλά στα ντέρμπι (ειδικά στο 1-1 του Φαλήρου όταν επιστρατεύτηκε ΚΑΙ ΤΟΤΕ η διαιτησία για να μην πάθει πατατράκ ο πύρινος κόσμος βλέποντας Σο και Μπαρμπαρούσηδες να κυριαρχούν στο τερέν)…
