Μα να μην υπάρχει ισοπαλία στο μπάσκετ; Να μην μπορούν να μοιραστούν δύο το τρόπαιο και να πρέπει να φύγει κάποιος στεναχωρημένος από το παρκέ έπειτα από τέτοια λυσσαλέα μάχη αυταπάρνησης και τέτοιο μπασκετικό έπος, τέτοια τακτική που ο Κασπάροφ και ο Καρπόφ θα έσκιζαν σήμερα τα πτυχία τους;
Όσοι έζησαν διά ζώσης ή από τηλεοράσεως αυτή την παράσταση, θα τη θυμούνται για πάντα. Γιατί ζήσαμε τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των τελικών, όπως στην Κωνσταντινούπολη. Κι όπως ξανά εδώ στο Βερολίνο, επτά χρόνια πίσω, όταν τότε όμως έμεινε ανολοκλήρωτη. Δικαίως. Όπως και τώρα δικαίως το σήκωσε η ΤΣΣΚΑ. Στο κρίσιμο παιχνίδι ήταν καλύτερη, ήταν πιο ουσιαστική, και για ένα 20λεπτο έμοιαζε με μια άλλη ομάδα που είχε εμφανιστεί, κατά σύμπτωση, στο ίδιο γήπεδο το 2009. Τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, αλλά και του Ιτούδη.
