Η νίκη στο ΣΕΦ και το break που έκανε ο Παναθηναϊκός στον πρώτο τελικό των «αιωνίων» με έπαθλο τον τίτλο του πρωταθλητή, δεν αποτελεί έκπληξη. Το έχει κάνει άπειρες φορές, το έκανε και τώρα. Και δεν θα βιαστώ να χρίσω πρωταθλητές τους «πράσινους» επειδή η παράδοση θέλει όποιον κάνει το 1-0 στη σειρά να παίρνει και τον τίτλο. Έτσι, όπως έχει εξελιχθεί η φετινή χρονιά και με τον Παναθηναϊκό να παρουσιάζεται συχνά πυκνά απρόβλεπτος καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι και να αποφεύγουμε τα όποια προγνωστικά.
Δεν μπορώ ωστόσο να μην βγάλω το καπέλο στον Αργύρη Πεδουλάκη για τον εξαιρετικό τρόπο που προετοίμασε την ομάδα του και την άριστη τεχνική καθοδήγησή του, αλλά και τους παίκτες που αφομοίωσαν στο 100% τα όσα διδάχτηκαν πριν από τους τελικούς.
Εκείνο που πραγματικά που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ηρεμία στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Μου θύμισε τον πολύ καλά διαβασμένο μαθητή που πηγαίνει στις εξετάσεις με τη σιγουριά της επιτυχίας. Αυτό έβγαζε η ομάδα του Πεδουλάκη στην πρώτη μάχη κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο. Από την αρχή του αγώνα επέβαλε το ρυθμό της και σε κανένα σημείο του δεν έδειχνε να τα χάνει. Ακόμη και όταν ο Ολυμπιακός γινόταν απειλητικός οι «πράσινοι» δεν πάθαιναν πανικό. Αντιμετώπιζαν ψύχραιμα την κατάσταση και αντιδρούσαν αποτελεσματικά συνεχίζοντας να κρατούν το… τιμόνι στον αγώνα. Διότι αυτό έγινε στο Σ.Ε.Φ. Ο Παναθηναϊκός μπήκε σε θέση οδηγού με το… καλημέρα και φρόντισε με απίστευτη μαεστρία να παραμείνει σε αυτή.
Με τον Νικ Καλάθη να δίνει στην ομάδα αυτό που είχε ανάγκη, δημιουργία και οργάνωση, τον έμπειρο σε τέτοιες καταστάσεις Φώτση να βγάζει τα… κάστανα από τη φωτιά στα κρίσιμα, τον Παππά να αποδεικνύεται ουσιαστικός τον Χαραλαμπόπουλο να ξεκινάει «πενταδάτος» και να παίρνει χρόνο συμμετοχής από τον Ουίλιαμς, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό του και να πάρει αυτό που ήθελε. Εκτός από τον Ουίλιαμς και ο Ραντούλιτσα είδε το χρόνο του να μειώνεται, δείγμα ότι ο Πεδουλάκης φαίνεται να εμπιστεύεται περισσότερο την ελληνική ψυχή και τους παίκτες που κάτι παραπάνω γνωρίζουν από ντέρμπι «αιωνίων», αλλά και γιατί προτιμά παίκτες με αθλητικά προσόντα, γι αυτό και ξεκίνησε αρχικά Φώτση-Χάντερ και στη συνέχεια Φώτση-Γκιστ. Τα 26 τρίποντα που σημείωσε ο Παναθηναϊκός βγήκαν αβίαστα και χάρη στην πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας, αλλά και τον σωστό τρόπο που κατάφερναν να στηθούν οι παίκτες.
Το ρεκόρ των 29 ασίστ σε τελικούς, που μοίρασε (Καλάθης 8, Διαμαντίδης 7, Φελντέιν 6), η πολύ καλή δουλειά στα ριμπάουντ, αλλά και ο μοναδικός τρόπος που εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του Ολυμπιακού, ειδικά στην άμυνα, ήταν επίσης σημαντικά στοιχεία για την καθαρή και δίκαιη νίκη του στο πρώτο ματς.
Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερη σημασία πλέον είναι η σωστή διαχείριση αυτού του αποτελέσματος και η ανάλογή προσέγγιση των αγώνων και στη συνέχεια. Το πρώτο βήμα έγινε, ωστόσο ο δρόμος είναι μακρύς και τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Ο δεύτερος αγώνας στο Ο.Α.Κ.Α. είναι πολύ πιο κρίσιμος και εκείνος που θα ανοίξει το δρόμο για την επιστροφή του τίτλου του πρωταθλητή στον Παναθηναϊκό. Αν παρουσιαστεί τόσο διαβασμένος και προετοιμασμένος αγωνιστικά και πνευματικά όπως στο πρώτο ματς και με τον κόσμο στο πλευρό του, δεν θα έχει πρόβλημα να κάνει το 2-0 και να χριστεί αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο.
ΥΓ.1: Αναμφισβήτητα ο πρώτος τελικός, ήταν διαφήμιση του μπάσκετ όχι μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών αλλά και εκτός αυτού. Και εξηγούμαι. Η ανθρώπινη και αυτονόητη συμπαράσταση στον Γιώργο Πρίντεζη για το χαμό του πατέρα του, τόσο από την ΚΑΕ όσο και από τους παίκτες του Παναθηναϊκού, η προσπάθεια των οργανωμένων του Ολυμπιακού να σταματήσουν υβριστικά συνθήματα για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, αλλά και η εξαιρετική, για τα ελληνικά δεδομένα, ατμόσφαιρα στο Σ.Ε.Φ. (με εξαίρεση τον πετροπόλεμο που σημειώθηκε εκτός γηπέδου), δίνουν ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει.
ΥΓ.2: Συλλυπητήρια στον Γιώργο Πρίντεζη. Δεν είναι εύκολο πράγμα να περνάς το προσωπικό σου δράμα και να βρίσκεσαι στο γήπεδο δίνοντας τον καλύτερο σου εαυτό.
