Ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα δεν πρόσφερε το παραμικρό σε εξέδρα με 20.000 οπαδούς να τον στηρίζουν. Ο Σφαιρόπουλος τον σημαδεύει στην άμυνα και στην επίθεση τον αντιμετωπίζει με βοήθειες κάτι που δημιουργεί στο Σέρβο εκνευρισμό, αφού είτε βήματα θα κάνει, είτε (ατιμώρητο) ξύλο θα δεχθεί, είτε δεν θα βρει ζωτικό χώρο πάσας.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης λόγω της βραδύτητάς του όταν αμύνεται πρέπει να τον χρησιμοποιεί με αλλαγές… χάντμπολ, αφού η επιθετική του έφεση είναι αδιαμφισβήτητη κι εύκολα μπορεί να φθείρει τους αντίπαλους αν πάρει μπάλες εκεί που πρέπει. Ο Παναθηναϊκός βγάζει πειθαρχημένη κι αξιόμαχη εικόνα στους τελικούς κι αυτό με «Ραντού», Ουίλιαμς «εξαφανισμένους».
Η εντύπωση που μας δίνεται είναι ότι αμφότεροι «κάτι» θα δείξουν αργότερα που μπορεί ν΄ αποδειχθεί κομβικό. Βάσει όσων έχουν δείξει τόσο καιρό (ο Σέρβος περισσότερο), δεν μας βγαίνει από το μυαλό πως ο κόουτς θα τους αναβαπτίσει το ρόλο στη συνέχεια. Ο Αμερικανός, ειδικά, έχει τέτοιο στυλ παιχνιδιού που είναι αδύνατον να μην εκθέσει όποιο παίκτη ρίξει πάνω του ο αντίπαλος πάγκος. Τα κερδισμένα φάουλ, η ευστοχία στις βολές μπορεί να σημαίνουν την κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου, σε παιχνίδια που κυλούν στην κόψη του ξυραφιού.
