Το βράδυ της 15ης Μαϊου στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός κόντρα στον ΠΑΟΚ των 10 παικτών (για 70 λεπτά) έμεινε στο 1-1 με προβληματική εικόνα που ξεκινούσε από την διαχείριση του πάγκου και «πλημμύριζε» το χορτάρι. Στις οκτώ ημέρες που ακολούθησαν, μέχρι να φτάσουμε στη βραδιά της 23ης Μαϊου, η ΑΕΚ νίκησε στον τελικό του κυπέλλου τον Ολυμπιακό και εν συνεχεία μάζεψε όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει για να κερδίσει την περασμένη Παρασκευή και τον Πανιώνιο. Πάπαλα!
Κάπου εκεί «σώθηκε» το ρεζερβουάρ των «κιτρινόμαυρων». Και στη Λεωφόρο αναδείχθηκε το βάθος του ρόστερ των «πράσινων», το οποίο ταυτόχρονα διέθετε πνευμόνια, ποιότητα και γνώση για το κρίσιμο της αναμέτρησης. Αυτή τη φορά η ομάδα του Αντρέα Στραματσόνι ήταν «τσαμπιόνι» – για να χρησιμοποιήσω μία από τις αγαπημένες λέξεις του Δημήτρη Μελισσανίδη- σε αντίθεση με εκείνη του Νίκου Παναγιωτάρα η οποία ήταν ποδοσφαιρικό «πτώμα».
