Ο Ολυμπιακός πριν ξεκινήσουν οι τελικοί ήταν το ΑΠΟΛΥΤΟ φαβορί, ασχέτως αν λίγο ήθελε τώρα να μετρά 0-2 (και 1-4 από την αρχή της σεζόν) λόγω συμπλεγμάτων απέναντι σε μια ομάδα που αποδίδει μπάσκετ «πάμε να τους φάμε όσο αντέχουν οι υπερήλικες, Διαμαντίδης-Φώτσης».
Το break στο break διαφοροποιεί τους συναισθηματικούς όρους και τους ξαναβάζει σε θέση οδηγού. Για τον Παναθηναϊκό οι ευκαιρίες μειώθηκαν: άλλο να ψάχνεις μία νίκη σε 3 ματς κι άλλο σε 2. Όμως και γι αυτούς μπαίνει μπροστά το μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ, που (πλην Σπανούλη) δεν έχουν δείξει ικανοί στην διαχείρισή τους.
Το είδαμε επί Ιβάνοβιτς όταν δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα από αυτούς εκτός από τη νίκη απέναντι στα αμούστακα μέσα σε άδειο ΟΑΚΑ κι όμως τις κρίσιμες στιγμές λύγισαν. Επί Αλβέρτη είχαν ράψει μπλουζάκια, είχαν κάνει κρατήσεις για τραπέζι στα μπουζούκια και πάλι έκαναν μια τρύπα στο νερό έχοντας υπέρ τους ΔΥΟ ματς-μπολ!
