Ο Αργύρης Πεδουλάκης στην πρώτη του πράσινη θητεία είχε κατηγορηθεί ότι στα κρίσιμα παιχνίδια πήγαινε σε κλειστό rotation, κάτι που βλέπουμε τώρα. Ο κόουτς ρισκάρει «φορτώνοντας», Διαμαντίδη-Φώτση, έχοντας μάλλον επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει ή θα πεθάνει στη σειρά προετοιμάζοντας κάμποσους αθλητές που δεν πιστεύει.
Βλέποντάς τον να κρατά παρκαρισμένους Ουίλιαμς, Ραντούλιτσα, να μην δοκιμάζει καθόλου τον Μαρκίζ Χέινς (που δεν ήταν κακός στα παιχνίδια με τη Λαμποράλ) μαντεύεις πως αντί να διαλέξει ευρεία χρησιμοποίηση αθλητών που κάνουν στο παρκέ… λίγο απ΄ όλα, θέλει να πολεμήσει με λιγότερους, με έχουν συγκεκριμένες θετικές προδιαγραφές που υπηρετούν στο έπακρο, κίνηση όμως που εμπεριέχει το ρίσκο οι τελευταίοι να τα φτύσουν!
Ακόμα και χωρίς τη βοήθεια Παπαγιάννη, Γιάνκοβιτς, Ραντούλιτσα, Ουίλιαμς, Χέινς ο Παναθηναϊκός παραμένει δυνατός πνευματικά, έδωσε στον αντίπαλο να νιώσει γερά στο πετσί του ότι πρέπει να φτύσει αίμα για ν΄ αποτινάξει μέρος του κόμπλεξ του, θετικά που καταγράφονται στο βιογραφικό του κόουτς στον οποίο πρέπει να δοθεί του χρόνου το ελεύθερο να χτίσει πάνω στην ήδη υπάρχουσα βάση η οποία επιδέχεται βελτίωσης αντί για γκρέμισμα και χτίσιμο από το μηδέν. Μήπως έχει περάσει καλύτερος κόουτς από αυτόν στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή και δεν τον θυμόμαστε;
