Έπεσε το μάτι μου πριν από λίγες μέρες σε μια έρευνα. Έλεγε πως κάθε 30” πεθαίνει ένα πρόωρο νεογνό σε παγκόσμιο επίπεδο. Σημαίνει περίπου ένα εκατομμύριο νεογνά ετησίως. Το θέμα συνοδευόταν από μία φωτογραφία ενός πρόωρα γεννημένου νεογνού, που η μαμά του είχε βάλει δίπλα την παλάμη της για να δείξει πόσο μικρό είναι. Μου έφερε στο μυαλό μια φωτογραφία που τραβήξαμε εμείς, την πρώτη μέρα που ο μικρός μας ήρωας ήρθε στον κόσμο. Κλεισμένος μέσα στη θερμοκοιτίδα, έχοντας για “παρέα” καμιά εικοσαριά ακόμα… βιαστικά μωράκια, που αποφάσισαν να ταλαιπωρούν τους γονείς τους από το πρώτο λεπτό που βγήκαν από την κοιλιά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρώτο λεπτό που είδα τον μικρό μου ήρωα. Ένα κιλό και 170 γραμμάρια. Σαν ένα φρατζολάκι ψωμί. Φοβισμένος σαν γατάκι κι εγώ από πάνω να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρει. Ναι, συμβαίνει. Κάθε μέρα συμβαίνει. Συμβαίνει δίπλα σας κι ας μην το έχετε ακούσει ποτέ. Ούτε εγώ το είχα ακούσει, μέχρι να το βιώσω. Συμβαίνει να υπάρχουν γονείς που να μην γνωρίζουν αν το παιδί τους θα ζήσει. Που φεύγουν από τα μαιευτήρια αφήνοντας το πίσω, για να το φροντίσουν οι νοσοκόμες όσο χρειαστεί. 10 μέρες, 15 μέρες, 30 μέρες, 60 μέρες. Όσο χρειαστεί. Ο δικός μας ήρωας έμεινε 46 ολόκληρες μέρες. Και κάθε μία απ’ αυτές ήταν πιο αγχωτική από την προηγούμενη.
