Οι συγκινητικές στιγμές που ακολούθησαν το τελευταίο σφύριγμα κάποιου Κύζα στη Λεωφόρο φτάνουν και περισσεύουν, για να «σβήσουν» ό,τι προηγήθηκε στα 90 λεπτά. Δεν θα χάσουμε και τίποτα άλλωστε…
Το ποδοσφαιρικό «αντίο» ενός παίκτη σαν τον Πέτριτς είναι ΤΟ θέμα. Δεν έρχονται κάθε μέρα «Πέτριτς» στην Ελλάδα και όποιος ακόμη και τώρα αρνείται να το καταλάβει θέλει… βοήθεια. Σε πρώτη φάση ψυχιατρική και βλέπουμε.
Τεράστιος ποδοσφαιριστής, με βιογραφικό για να του δένουν τα κορδόνια διάφορες προβεβλημένες «απάτες», εξαιρετικό παιδί, υπόδειγμα και παράδειγμα στα αποδυτήρια για παλιούς και νέους. Γενικώς ένας άνθρωπος που πρέπει να χαίρεσαι που τον είχες στην ομάδα σου και αποτέλεσε κομμάτι της ιστορίας σου υπηρετώντας την αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια. Υπό άλλες (κανονικές) συνθήκες μπορεί και να λέγαμε ότι τα (περσινά) του γκολ έδωσαν πρωτάθλημα, αλλά στην Ελλάδα τους τίτλους τους δίνει το «σύστημα». Σε κάθε περίπτωση να τον έχει ο Θεός καλά σε ότι αποφασίσει να κάνει από εδώ και πέρα και… εις το επανιδείν. Δεν υπάρχουν αντίο στο δρόμο τους.
