Συγχωρέστε μου τον πρώτο ενικό, δεν είναι κάτι που συνηθίζω και δεν πρόκειται να επαναληφθεί τουλάχιστον άμεσα: το ματς με τον Πανιώνιο δεν το εντάσσω στα περιωπής, αλλά σε αυτά της ρουτίνας της καθημερινότητας και του επαγγέλματος. Δεν μάθαμε κάτι καινούργιο, παρότι εμφανίστηκε μία ομάδα που την είδαμε για πρώτη φορά και δεν θα τη ξαναδούμε ποτέ ξανά. Ο,τι ξέραμε για τους παίκτες του “ροτέισον” το (ξανα)είδαμε, όπως και για τους βασικούς…
Για τη συγκεκριμένη ενδεκάδα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι θετικό και μόνο το ότι νίκησε, έστω και δύσκολα. Με τον Λέτο να δίνει τη λύση, λες και βρισκόταν συμβολικά στη φάση ως ο μοναδικός επιζών της τριπλέτας “φωτιά” (Μπεργκ, Λέτο, Βιγιαφάνιες) που τον άφησε με το έτσι θέλω ο Κουκουλάκης σαν τη καλαμιά στον κάμπο.
Κανένα παραπάνω συμπέρασμα δεν είχε να προσφέρει το ματς ποδοσφαιρικά, ώσπου να φορτιστεί η ατμόσφαιρα στο συγκινησιακό “αντίο” του Μλάντεν Πέτριτς, που ήρθε και φεύγει ως άψογος επαγγελματίας ο οποίος σεβάστηκε τη φανέλα και μακάρι να μην είχε συχνά τραυματισμούς για να βοηθούσε ακόμα περισσότερο και ανάλογα με την αποδεδειγμένη ποιότητά του.
Διαβάστε περισσότερα στο SDNA.gr…
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
