Το τέλος της καριέρας σου μπορεί να μην συνδυάστηκε με την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος, όμως λίγη σημασία έχει. Αυτά που έχεις πετύχει και η παρακαταθήκη που αφήνεις στις επόμενες γενιές είναι πολύ περισσότερα από την προσθήκη ενός ακόμη τροπαίου στη συλλογή σου.
Το ζεστό χειροκρότημα των φίλων του Παναθηναϊκού αλλά και των αντιπάλων σου στο φινάλε του συγκλονιστικότερου τελικού που ζήσαμε ποτέ, είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που σου απέδωσαν αποχαιρετώντας σε χθες με δάκρυα στα μάτια.
Δεν σου ζητάμε να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, οφείλουμε πλέον όλοι να σεβαστούμε την απόφασή σου. Δεν έχουμε δικαίωμα να σου ζητήσουμε να συνεχίσεις να ιδρώνεις τη φανέλα για την ομάδα πάνω από όλα, όπως έκανες τόσα χρόνια, διότι αυτό έκανες. Έκανες μάγκες τους συμπαίκτες σου και τους οδήγησες στο υψηλότερο επίπεδο τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο και αυτό σου έδινε και τη μεγαλύτερη χαρά. Σου ζητάμε όμως, για να μην πω απαιτούμε να μείνεις κοντά στο μπάσκετ, κοντά στον αθλητισμό διότι σε χρειάζεται. Ο αθλητισμός χρειάζεται ΑΘΛΗΤΕΣ σαν εσένα για να δείχνουν το σωστό δρόμο. Όσο πιο ψηλά ανέβαινες, όσες περισσότερες διακρίσεις πετύχαινες, τόσο πιο προσγειωμένος έμενες και ταπεινός. Και γι αυτό θα είσαι πάντα ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ και παράδειγμα προς μίμηση για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που σε θεωρούν και δικαίως ΠΡΟΤΥΠΟ.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Πραγματικά συγχαρητήρια στους γονείς σου για το ΔΙΑΜΑΝΤΙ που έκαναν. Ακόμη και στην αποχώρησή σου η προσφορά σου στο ελληνικό μπάσκετ ήταν τεράστια. Μπορεί να μην κατάφερες να κατακτήσεις το πρωτάθλημα, όμως πιστεύω ότι έβαλες το λιθαράκι για να ζήσουμε στιγμές που δεν έχουμε ξαναζήσει σε τελικούς «αιωνίων». Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι να έχω ζήσει κάτι ανάλογο.
Η επίσκεψη του ισχυρού άνδρα του Παναθηναϊκού Δημήτρη Γιαννακόπουλου στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού για να τον συγχαρεί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά και η αντίστοιχη που ακολούθησε του Αγγελόπουλου και των διοικούντων των «ερυθρολεύκων» στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού για να σε αποχαιρετήσουν και να σου σφίξουν το χέρι, είναι σκηνές που νομίζεις ότι ήταν βγαλμένες από ταινία. Αυτονόητα πράγματα, όμως τόσο όμορφα. Ναι χθες για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι έγινε ένα βήμα και ότι οι ισχυροί παράγοντες του μπάσκετ μπορούν, αν θέλουν, να κάνουν τη διαφορά με την εξαιρετική συμπεριφορά τους.
Οι εικόνες που είχα στο μυαλό μου από αντίστοιχους τελικούς, συνοδεύονταν συνήθως στο φινάλε από μπινελίκια, τραμπουκισμούς, προπηλακισμούς, διαμαρτυρία, γκρίνια, ανακοινώσεις εκατέρωθεν, διακοπή και άλλες τέτοιες «ομορφιές».
Χθες όλα αυτά δεν υπήρχαν. Αντίθετα, έβλεπες τους «αιώνια» εχθρούς για το ευρύ κοινό, όχι για τους ίδιους, Διαμαντίδη και Σπανούλη, να αγκαλιάζονται στα αποδυτήρια και να κρατάνε για τον εαυτό τους τη μεταξύ τους συνομιλία. Τους παίκτες του Ολυμπιακού επίσης να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού για να αποχαιρετήσουν και εκείνοι από την πλευρά τους τον θρύλο Δημήτρη Διαμαντίδη.
Αυτό που ζήσαμε χθες δεν έχει προηγούμενο. Όχι μόνο εντός παρκέ, αλλά κυρίως εκτός των τεσσάρων γραμμών. Ναι δεν έχω ξαναζήσει τελικό πρωταθλήματος με τον αντίπαλο να παίρνει τη νίκη-πρωτάθλημα μέσα στην έδρα του αντιπάλου και να μην ανοίγει μύτη. Και αυτό για μένα πιστώνεται και σε σένα Δημήτρη Διαμαντίδη, διότι ο κόσμος παρά την πίκρα του, δεν σταμάτησε να σε χειροκροτεί και να σε αποθεώνει με το σφύριγμα της λήξης, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό τους συναδέλφους δημοσιογράφους από την Ισπανία που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν την τελευταία σου παράσταση….
Τίποτα δεν θα είναι σαν χθες. Από σήμερα ο Παναθηναϊκός αλλάζει σελίδα, μπαίνει σε νέα εποχή… Προς το παρόν όμως δεν θέλω να ασχοληθώ με την επόμενη μέρα. Ας μείνουμε λίγο ακόμη στον τελευταίο χορό του Δημήτρη Διαμαντίδη.
