Στο μπάσκετ η στελέχωση μιας ομάδας είναι σημαντικότατη, αν τα μουσκέψεις στην πορεία της σεζόν δημιουργείται «ντόμινο», ο ένας μετά τον άλλο οι παίκτες απομυθοποιούνται από την εξέδρα αφού τα κομμάτια του παζλ δεν είναι τοποθετημένα σωστά κι έτσι μοιράζονται ρόλοι που οι αθλητές καλούνται ν’ ανταπεξέλθουν προτάσσοντας κυρίως το φιλότιμό τους.
Δείτε π.χ τι συνέβη με τον Αντώνη Φώτση που του χρόνου θα μείνει στο ΟΑΚΑ κυρίως για τα αποδυτήρια αλλά και για ν’ αποτελέσει τον 5ο ψηλό της φροντ-κορτ (Γκιστ, Παπαγιάννης, συν τους δύο που αναμένουμε στις μεταγραφές). Ο Ιλισιώτης είχε (αναίτια) απενεργοποιηθεί από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς που επέμενε να χρησιμοποιεί «πύργους» (Ραντούλιτσα-Κούζμιτς) ώσπου ήρθε η ώρα των τελικών και θυμηθήκαμε την χρησιμότητα του υπαρχηγού ο οποίος σε σύνολο με ξεκάθαρες ιδέες και αγωνιστική στόχευση δέκα ποιοτικά λεπτά στα δίνει για πλάκα.
Η επιθετική του ικανότητα στο μισό γήπεδο την ώρα που θα πάρει το σκριν και θα βγει είτε στο πλάι, είτε στην κορυφή της ρακέτας για να μπουμπουνίσει τρίποντο είναι το στοιχείο που τόσα χρόνια τον βοήθησαν να βγάλει εκατομμύρια ευρώ από το μπάσκετ. Φέτος αν ο Παναθηναϊκός έβρισκε κάτι καλύτερο στο «3» από τον Πάβλοβιτς και διέθετε φορ που θα έβγαζε ένταση τολμούμε να πούμε ότι το πρωτάθλημα αποκλείεται να κατέληγε στον Πειραιά.
