Το πρωί στην γύρα για ζαχαροκάλαμα και λίγη παπάγια. Το απόγευμα μπάλα με τους φίλους σε ένα γηπεδάκι που το αποκαλούσαν «La Carbonera. Δεν ήταν ένα γήπεδο όπως τα άλλα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργούνταν από τα κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού που έσκαγαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και εκτός από πρόβλημα όρασης, δημιουργούσαν κι ένα βούρκο.
Βλέπετε το Τουμάκο, η πόλη-νησί στο βορειότερο άκρο της Κολομβίας, είναι το πρώτο στρώμα στεριάς που συναντά κανείς μετά από ατελείωτα μίλια ωκεανού. «Παίζαμε βάζοντας στοίχημα τα αναψυκτικά. Η μία γειτονιά απέναντι στην άλλη. Είτε χάναμε είτε κερδίζαμε έπρεπε να συγχαρούμε ο ένας τον άλλον», θυμάται ο Βίκτορ Ιμπάρμπο. Ωστόσο, η μπάλα και ειδικά η θέση του επιθετικού δεν ήταν η πρώτη του επιλογή.
