Γουακάσο, Ιμπάρμπο, Λέτο, Βιγιαφάνες, παίκτες που πιστεύει ο Αντρέα Στραματσόνι, άλλωστε με θέρμη εισηγήθηκε την απόκτησή τους παρότι το ρόστερ ήταν γεμάτο μεσοεπιθετικούς και χώλαινε(ι) στις θέσεις των αμυντικών χαφ. Ο κόουτς ανήκει στην κατηγορία των Ιταλών που λατρεύουν τον παίκτη με το απρόβλεπτο στο παιχνίδι του, δεν αγαπάνε μόνο την άμυνα οι γείτονες, «λιώνουν» και για τους Ματσόλα, τους Ριβέρα, τους Μπάτζιο, τους Ντελ Πιέρο, τους Τότι.
Ο κόουτς δοκίμασε τους τελευταίους μήνες τον ρόμβο για να χωρέσει στο σχήμα Μπεργκ, Λέτο, «Βίγια», σύστημα όμως που δύσκολα κρίνεται πρακτικό αν δεν έχεις ακραίους να κάνουν κτήμα τους τον ασβέστη με αδιάκοπα πάνω-κάτω και «εξάρι» κλάσης. Ο ΠΑΟ απέτυχε σε ότι διεκδίκησε και το χειρότερο ήταν πως στο τέλος της σεζόν έμοιαζε να αδειάζει κι από δυνάμεις, ακόμα κι ο μεγαλύτερος πολέμιος του Γιάννη Αναστασίου δεν γίνεται να μην παραδεχθεί ότι οι πράσινοι δύο χρόνια ήταν η πιο γυμνασμένη ομάδα της Λίγκας. Μπορεί η ποιότητα να μην ήταν επιπέδου Παναθηναϊκού αλλά δέκα παίκτες που έτρεχαν συν τον Μπεργκ (που κάθε άλλο παρά «τεμπέλης» θεωρείται) αρκούσαν για να έρθει το κύπελλο του 2014, αν δεν υπήρχε το «σύστημα» το κλαμπ θα είχε πάρει και το περσινό πρωτάθλημα.
Ο Μπεργκ είναι ο κυριότερος λόγος που η ομάδα κέρδισε κάμποσα ματς τα τελευταία χρόνια ακόμα και χωρίς να βγάζει ένταση. Βλέπουμε ότι ο Στραματσόνι πριν ακόμα γεμίσει την τρύπα στον άξονα θέλει να προσφέρει στο κορυφαίο του όπλο την στελέχωση που θα του επιτρέψει να είναι πιο κομβικός του χρόνου. Ο Ιμπάρμπο είναι ένα παιδί με πλούσιες παραστάσεις, που διαθέτει όγκο, τεχνική, ταχύτητα στοιχεία ικανά να κάνουν τη διαφορά στο πρωτάθλημά μας και να ξεμπλοκάρουν περισσότερο τον Σκανδιναβό που πριν την έλευση Λέτο, Βιγιαφάνιες ο καλύτερος συμπαίκτης που είχε βρει μπροστά ήταν ο…Καρέλης, με ολίγον από Λουτσιάνο Φιγκερόα! Κρίμα που ο Αργεντινός προτίμησε την περιπέτεια της Μαλαισίας, θα βλέπαμε απίθανα πράγματα αν έμενε ως το τέλος της σεζόν 2013-2014, ο Κρητικός καλός, χρυσός και άγιος όμως δεν μπαίνει καν σε σύγκριση με τον «Σέμπα».
Τον Κολομβιανό δεν τον έχουμε παρακολουθήσει, τα νούμερά του δείχνουν ότι δεν το «έχει» με το σκοράρισμα αλλά το πρωτάθλημα μας είναι ευκολότερο από Ιταλίας/Αγγλίας μ’ ότι αυτό συνεπάγεται. Λαμβάνοντας υπόψη τα report του που τον θέλουν ικανό να παίξει και στα πλάγια θέλουμε να πιστεύουμε πως θα ταιριάξει με τους άλλους φορ που δεν είναι στατικοί και δεν θέλουν τόσο την μπάλα στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας για να εκτελέσουν. Ο Σουηδός για τον Αργεντινό (και τούμπαλιν) είναι ο ιδανικός συμπαίκτης, θα δούμε πόσο θ’ ευεργετηθούν με ακόμα ένα ποδοσφαιριστή παρόμοιων χαρακτηριστικών στο πλάι τους. Ο οξυδερκής τρόπος που αγωνίζονται οι δύο σταρ πρακτικά καμουφλάρει σχήματα με έλλειψη δημιουργού αν κι ο κόουτς σπάνια τους άφησε να παίζουν δίχως τον Βιγιαφάνιες στα νώτα τους.
Ο «Στράμα» απέτυχε παταγωδώς τους προηγούμενους μήνες κι αυτό στα μάτια των περισσοτέρων ισοδυναμεί με κατάντια, αφού το τριφύλλι διαθέτει μια χαρά ποδοσφαιριστές. Καταρχάς τους πιο ελπιδοφόρους στόπερ της λίγκας (Μολέδο, Τελάντερ), τον δαιμόνιο Βιγιαφάνες, κυνηγούς που σκοράρουν χωρίς να χρειάζεται να κάνουν αγωνιστικές υπερβάσεις: ο Λέτο περπατώντας πρόλαβε να κάνει την διαφορά. Ο ΠΑΟ έχει επίσης αναπληρωματικούς που αλλάζουν ματς στη μέρα τους: ο Κλωναρίδης, ο Βλαχοδήμος, ο Μπουμάλ -κόντρα στο ελληνικό κατενάτσιο- μπορεί ν’ αποδειχτούν χρυσές αλλαγές αφού διαθέτουν ταχύτητα, ντρίμπλα, εκτέλεση. Ο Ζέκα είναι ο πληρέστερος κεντρικός μέσος στην Ελλάδα κι ο σύλλογος αναπνέει όταν ο προπονητής τον προστατεύει δίνοντάς του συγκεκριμένα μέτρα να καλύψει αμυντικά και να τρέξει κάθετα στην επίθεση. Αλίμονο όμως, το τριφύλλι τα έκανε μαντάρα αφού εκτός από την χρόνια αδυναμία του να πατήσει πόδι στα κέντρα αποφάσεων (εδώ που τα λέμε είναι το πιο ασυγχώρητο λάθος) είχε μόλις ΕΝΑ μέσο της προκοπής. Τον αεικίνητο αρχηγό του. Καλός ο Ιμπάρμπο αλλά χρειάζεται και άνοδος της ποιότητας στη μεσαία γραμμή.
