Όμως όχι Πορτογάλων εκδρομέων, που ήρθαν χθες και θα έφευγαν αύριο. Αλλά Πορτογάλων της διπλανής τους, της διπλανής των Γάλλων, πόρτας. Των Πορτογάλων της διασποράς. Θα μπορούσαν, ο καθένας απ’ αυτούς που πανηγύριζαν μες στ’ αυτιά των Παριζιάνων, να είναι ο πατέρας του Αντριάν Σίλβα, ο θείος του Ραφαέλ Γκερέιρο, ο παππούς του αναπληρωματικού τερματοφύλακα Αντονί Λόπες. Παιδιών, που τα γέννησαν Γαλλίδες. Στη Λιόν, ή στα προάστια της πρωτεύουσας, ή κάπου στην ενδοχώρα.
Στην εξέδρα του Σταντ ντε Φρανς, προσκεκλημένος του Θεόδωρου Θεοδωρίδη, ο Οτο Ρέχαγκελ σίγουρα, δώδεκα χρόνια από τότε, το έζησε πάλι. Είδε μπροστά στα μάτια του, να συμβαίνει μια ιστορία σαν τη δική του.
