Ανεξαρτήτως της γνώμης καθενός για την αξία του νέου μεταγραφικού αποκτήματος του Παναθηναϊκού (η αφεντιά μας πάντως πέθαινε στα γέλια όποτε το ΦΩΣ τον αποκαλούσε…«κορυφαίο φορ της Ευρώπης» ως το 2011) η ΚΑΕ (σ’ εποχές άγριας κρίσης) αξίζει συγχαρητήρια που για μια ακόμα φορά δεν υπολόγισε το κόστος.
Ο Καρδιτσιώτης σέντερ μαγνητίζει το κοινό λόγω του παρελθόντος του, στα 33 του θ’ ανηφορήσει στο Μαρούσι για να παίξει ηγετικό ρόλο. Καλά τα πήγε στη Λαμποράλ αλλά ουδεμία σχέση έχουν οι απαιτήσεις του Εξάστερου μ’ εκείνες των Βάσκων. Σε αυξημένο επίπεδο ανταγωνισμού στη Μαδρίτη ήταν παγκίτης, ενώ από τον Πειραιά αποχώρησε άτιτλος αν κι ομολογουμένως σε κανένα ντέρμπι δεν φοβήθηκε να πάρει κρίσιμες επιθέσεις όταν άλλοι που έπαιρναν (πολλά) περισσότερα χρήματα απ’ αυτόν, «κρύβονταν».
Η εξέδρα ανέκαθεν τον είχε βάλει στο μάτι λόγω δηλώσεων, εμφάνισης, χειρονομιών, ενώ μετά τις περίφημες «δέκα μέρες» ο αθλητής ήταν για μήνες ο καλύτερος «πελάτης» του … «Πρασινοφρουρού». Στην καριέρα του στην Α1 στάθηκε άτυχος, έπεσε πάνω στον ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς που διέθετε ηγέτες στο παρκέ κι όχι στα πρωτοσέλιδα (τύπου Ματσιγιάουσκας, Κλέιζα, Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Παπαλουκά, Βούισιτς). Leader, άλλωστε, είναι αυτός που επιβάλλει την προσωπικότητά του στην ομάδα και στα κρίσιμα λεπτά (όταν κρίνεται μία πρόκριση, ένας τίτλος) δεν φοβάται να ζητήσει μπάλα. Σε Ολυμπιακό, Ρεάλ το πρόσημο ήταν αρνητικό αν κι όταν έπαιζε εκεί ήταν μικρότερος ηλικιακά. Στο λιμάνι -μαζί με τον Τεόντοσιτς- είχαν δημιουργήσει το πιο… άχαστο δίδυμο στο να τους κάνουν άνω κάτω με τα καμώματά τους.
Μετά την αποχώρηση του ασύγκριτου Διαμαντίδη ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη -όχι από «vocal» μα -«court» captains. Σε αγωνιστικό/επικοινωνιακό κομμάτι ο σύλλογος ανεβαίνει αφού αγοράζει σέντερ που έμαθε να σκοράρει με πλάτη και παράλληλα να είναι απειλητικός από τα εφτά μέτρα. Απ’ το να πήγαινες σε λύση από Κίνα (Ραντούλιτσα) ή… NBDL, καλύτερα να «περπατήσεις» στα «σίγουρα».
Το κακό είναι πως ηλικιακά δεν τον λες παιδαρέλι ενώ έρχεται σ’ ένα Παναθηναϊκό που έχει μείνει δύο χρόνια χωρίς πρωτάθλημα κάτι που σε στιγμές κρίσεις φέρνει γκρίνια, άγχος, εκνευρισμό, νεύρα. Αν εντασσόταν σε σύνολο Ομπράντοβιτς (που βέβαια ποτέ δεν γούσταρε «κορμιά» που αδυνατούσαν να ποστάρουν/πασάρουν) θα ήμασταν σίγουροι ότι θα προσφέρει μιας και θ’ αποτελούσε γρανάζι καλοκουρδισμένης μηχανής. Η διοίκηση τον «χρυσώνει» αφού προφανώς στα μάτια της ισοδυναμεί με «Μεσσία» που θα οδηγήσει ξανά το τριφύλλι στην Γη της Επαγγελίας. Μακάρι να έκανε σωστή μαντεψιά…
