Κάθε καλοκαίρι και ειδικά μετά το πέρας του πρώτου σταδίου προετοιμασίας της ομάδας στο εξωτερικό, η αισιοδοξία και η ελπίδα ότι όλα τα «στραβά» της περασμένης σεζόν διορθώθηκαν, περισσεύουν.
Ακόμα κι όταν οι μεταγραφές δεν μας γέμιζαν το μάτι, ακόμα κι όταν η εικόνα της ομάδας στα φιλικά ήταν ανησυχητική, πάντα ατενίζαμε το μέλλον με μια αόριστη – σχεδόν βλακώδης – αισιοδοξία ότι κάθε νέα σεζόν είναι η χρονιά μας.
Φέτος όμως όλα μοιάζουν διαφορετικά.
Η σεζόν που ξεκινά είναι η αμέσως επόμενη από μια καταστροφική για το πρεστίζ του συλλόγου. Μετά το «ναυάγιο» – Καμπάλα πέρυσι, ο κακός Παναθηναϊκός δεν υπήρξε σε καμία στιγμή ανταγωνιστικός ώστε πραγματικά να διεκδικήσει τους στόχους του, έμεινε μακριά από την κορυφή νωρίς και αποκλείστηκε και από το κύπελλο. Ξενέρωσε τον κόσμο του, αδίκησε τον εαυτό του.
Μετά από μια τέτοια σεζόν τα μεγάλα λόγια και οι βαριές υποσχέσεις απουσιάζουν.
Ακόμα κι όταν οι μεταγραφές που έγιναν φέτος, φαίνεται να είναι για πρώτη φορά μετά από μια πενταετία οι καλύτερες δυνατές και οι πιο ουσιαστικές.
Ακόμα κι όταν η εικόνα στις φιλικές αναμετρήσεις είναι ενθαρρυντική, με την διαφορά στην ποιότητα να κάνει «μπαμ» και την ομάδα να παρουσιάζεται τόσο έτοιμη, τόσο νωρίς.
Ακόμα κι όταν ζυγιάζεις τις δηλώσεις των ποδοσφαιριστών και των παραγόντων, τις συμπεριφορές και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο πράσινο «στρατόπεδο» και αντιλαμβάνεσαι ότι άπαντες έχουν καταλάβει το που βρίσκονται και ποιο το αυτονόητο καθήκον τους.
Το «πατατράκ» με την Καμπάλα μπορεί να άφησε πληγές στο «σώμα» της ομάδας αλλά δείχνει τον δρόμο για τη νέα σεζόν. Σοβαρότητα, πειθαρχία, δουλειά και λίγα λόγια. Φέτος, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι απλό και καμία κλήρωση δεν είναι εύκολη πριν γίνουν τα ματς.
Έτσι περνάς τις «Καμπάλες»…
