Το πρόβλημα του αθλητικού συντάκτη: Πώς να γράψεις για ποδόσφαιρο στην εποχή της φρίκης; Όταν μέσα σε λίγες μέρες έχεις περάσει από άψυχο παιδικό κορμί της Νίκαιας στο λιντσάρισμα των αμούστακων φαντάρων της Τουρκίας, το στομάχι σου δένεται κόμπο και το πληκτρολόγιο γελάει μαζί σου κάθε φορά που επιχειρείς να γράψεις κάτι μεγαλόστομο για μια μεταγραφή. Παλιά λέγαμε «βόμβες» τις ηχηρές μεταγραφές. Τώρα που οι βόμβες σκάνε δίπλα στα αυτιά μας μάλλον πρέπει να βρούμε άλλη λέξη.
Δεν θέλω να γράψω για ποδόσφαιρο λοιπόν. Δεν θέλω να γράψω ούτε για την Τουρκία, διότι εν αντιθέσει με το 80% των Ελλήνων δεν έχω άποψη για το τι πραγματικά συνέβη. Και δεν θέλω να γράψω ούτε για το Noor 1. Όχι επειδή δεν έχω άποψη. Αλλά επειδή φοβάμαι. Μια υπόθεση κατά την εκδίκαση της οποίας μαζεύτηκαν πτώματα και σιωπές για να καταλήξει τελικά σε μια δικαστική απόφαση επιεικώς παράξενη, προφανώς είναι μια υπόθεση που μόνο οι χαζοί (και ο Κώστας Πρέκας σε ρόλο άτεγκτου δημοσιογράφου σε ελληνική ταινία) θα επιχειρούσαν να ακουμπήσουν. Εδώ στο sdna.gr βέβαια, είμαστε λίγο χαζοί αποδεδειγμένα. Κι έτσι, παρότι δεν επιθυμώ να ασχοληθώ με την ουσία της υπόθεσης, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ δημόσια για κάποια πράγματα κι ό,τι θέλει ας γίνει.