O Παναθηναϊκός φρόντισε με την υπόθεση Χαραλαμπόπουλου ν’ αποσαφηνίσει προς πάσα κατεύθυνση ότι όποιον παίκτη θεωρεί σημαντικό δεν υπάρχει περίπτωση να τον χάσει. Το κυριότερο είναι πως σε όλες τις περιπτώσεις (από Αλβέρτη και Διαμαντίδη μέχρι Παππά, Γκιστ προσφάτως) η διοίκηση έχει τον τρόπο να παίρνει υπογραφές χωρίς να μπλέκει σε μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις.
Τελικά μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ! Πως ν’ αλλάξουν; Όσο θυμόμαστε την οικογένεια Γιαννακόπουλου στα πράγματα, οι άνθρωποι έχουν τερματίσει την έννοια του «σε θεωρώ σημαντικό, σε θέλουμε μαζί μας». Οι συγκρίσεις με το απέναντι στρατόπεδο είναι αναπόφευκτες με τους Αγγελόπουλους πάνω που έδειχναν ότι εδραίωναν κυριαρχία να χάνουν το ένα μετά το άλλο σημαντικά στελέχη (Λο, Σλούκας, Παπανικολάου, Αντιτς, Ντόρσεϊ, Ντάνστον, Χάντερ).
Ο Παναθηναϊκός ακόμα και στο διάστημα που κάνει ανανέωση χάνοντας τα πρωταθλήματα ανανεώνει σε χρόνο dt παιδιά που έχουν «γυαλίσει» σε πλούσιους συλλόγους (Γκιστ, Παππάς), σαρώνει στις μεταγραφές και μοιράζει μηνύματα παντού υπογράφοντας για οκτώ (!) χρόνια το –κατά πολλούς-μεγαλύτερο ταλέντο που ξεπήδησε στον τόπο την τελευταία δεκαετία. Η διοίκησή του παίζει το παιχνίδι με τεράστια αυτοπεποίθηση κι ένα αίσθημα υπεροχής που η ίδια έχτισε τόσα χρόνια μοιράζοντας καράβια ευρώ κάτι που είχε απήχηση σε αγώνες μιας ανάσας γιγαγνώνοντας το brand name και τον μύθο του τριφυλλιού.
Αυτό που εκστόμισε προ μηνών ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για τον «Χαραλαμπό», στοιχηματίζοντας ότι σύντομα η ομάδα θα πατήσει ευρωπαϊκή κορυφή με τον μπόμπιρα αρχηγό περικλείει τεράστια τιμή για το παιδί. Ο μικρός έχει την ευτυχία να προπονείται με τον κόουτς που από τα 15 του τον πιστεύει μέχρι παρεξηγήσεως. Μόνο που επειδή ακόμα δεν έχει καταφέρει τίποτα με την πράσινη φανέλα η αληθινή δουλειά τώρα ξεκινά! Το σουτ κι η μπασκετική του αντίληψη γοητεύουν τους ειδήμονες, ακόμα κι αν οι αντιδράσεις του δεν είναι οι πιο σβέλτες που κυκλοφορούν ο Βασίλης έχει πολλά πράγματα να βελτιώσει (άμυνα θέσης χαμηλά και ψηλά, κατευθύνσεις, βοήθειες), πράγματα που επί Ομπράντοβιτς και στη πρώτη θητεία Πεδουλάκη είχαν φτιαχτεί στην εντέλεια μειώνοντας τον διαθέσιμο χώρο του αντιπάλου, κάνοντας τον ΠΑΟ να κυριαρχεί σε κάθε διαθέσιμο εκατοστό του γηπέδου.
Ο σταρ της εθνικής Νέων έκανε ελπιδοφόρο finish στη σεζόν, οι προδιαγραφές του μυρίζουν σπουδαίο εργαλείο και κυρίως το ταβάνι του είναι απροσδιόριστο. Toν βλέπαμε στο ΣΕΦ και τον καμαρώναμε. Ριμπάουντ, σκορ στο ποστ, σκορ από μέση απόσταση, αμυντικές βοήθειες, θυμίζοντας μέρες «μικρής» εθνικής όπου ανάμεσα σε συμπαίκτες κι αντιπάλους μοιάζει ήδη άντρας. Η αυτοπεποίθηση του -θέλουμε να πιστεύουμε ότι -είναι σ’ άλλο επίπεδο και παρότι δεν έχει την έκρηξη του Μπράμου, το ποστ παιχνίδι του Ματσιούλις, το σουτ του Βλάντο μπορεί να γίνει κομβικότερος όλων. Στους τελικούς παρότι ανασύρθηκε από τη ναφθαλίνη έπαιξε πολύ συνειδητοποιημένα, ελευθέρωσε με την προσωπικότητα του Διαμαντίδη/Καλάθη δείχνοντας μεγάλη διάθεση να γίνει κομμάτι της ομάδας. Τα καλύτερα έρχονται…
