Καθόλου άσχημη η κλήρωση με τη Μπρόντμπι. Οι Σκανδιναβοί παρουσιάζονταν ως οι ισχυρότεροι αντίπαλοι που θα μπορούσαν να λάχουν στο τριφύλλι κάτι που θα διατηρήσει τον οργανισμό «τσίτα» όλο τον Αύγουστο. Υπήρχε περίπτωση να προκύψει η αλβανική ομάδα, οι πράσινοι να την έπαιρναν αψήφιστα και μετά να έτρεχαν και να μην έφταναν.
Εκτός από τα ευμενή σχόλια για τις δύο νίκες, τον Ιμπάρμπο, τον Γουακάσο, πολύ συζήτηση γίνεται για την επιλογή του κόουτς να παίξει με τρεις σέντερ μπακ. Για τον Στραματσόνι το θέμα είναι η ορθή εφαρμογή του συστήματος και το αποτέλεσμα, ποσώς τον ενδιαφέρει αν τον πουν «συντηρητικό». Ο προπονητής ζητώντας παίκτες που τους ξέρει απέξω κι ανακατωτά στις δύο τελευταίες μεταγραφικές περιόδους έχει καλή γνώση του υλικού και δεν διστάζει ν’ ανακατέψει την τράπουλα.
Χθες έδωσε χρόνο συμμετοχής στο Νάνο που αρχές Μάρτη του είχε χορηγήσει άδεια μίας εβδομάδας (!)- εν μέσω αγωνιστικών υποχρεώσεων- δείγμα ότι δεν τον υπολόγιζε. Χρησιμοποίησε σε ρόλο αριστερού μπακ- χαφ τον Γουακάσο κι ο Αφρικανός ήταν «να τον πιεις στο ποτήρι» παρότι στο πρώτο ματς δεν ακούμπησε μπάλα. Χρησιμοποίησε βασικό τον Λουντ και λίγο έλειψε να πάρει απ’ αυτόν το ομορφότερο «ευρωπαϊκό» γκολ της ιστορίας του συλλόγου.
Το «φόρτωμα» της άμυνας με αντίπαλο που απλώς έτρεχε και διέθετε ψηλά κορμιά είχε να κάνει με την απόφαση του Ιταλού να παρουσιάσει ένα σύνολο με σιγουριά στα μετόπισθεν. Ο «Στράμα»-μετά τις διδακτικές ήττες από Σταντάρ, Μπριζ αλλά και το κάζο με τους Αζέρους- ήθελε οι σολίστες του μπροστά να διαχειρίζονται τη μπάλα δίχως το φόβο ότι αν τη χάσουν θα βρίσκονταν στα μετόπισθεν άδειοι. Εύκολα θα μπορούσε να μην βάλει τρεις στόπερ και να ζητήσει από Μέστο, Χουλτ, Γουακάσο να έχουν λίγα μέτρα απόσταση από Μολέδο/Κουτρουμπή. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση η κατοχή μπάλας θα ήταν πιο δύσκολη αφού οι κεντρικοί μέσοι δεν θα είχαν στηρίγματα.
«Προφυλάσσοντας» τον -ακόμα- εκτός τόπου και χρόνου Ιβάνοφ με δύο στόπερ, ο προπονητής είχε τους πλάγιους ν’ αποτελούν στηρίγματα στην ανάπτυξη, από σέντρα του Μέστο ήρθε το τέρμα του Μολέδο, από κούρσα και «ξυραφιά» του Γουακάσο το γκολ του Μπεργκ ενώ μετρήσαμε κάμποσες καλές επιθέσεις από τον Χουλτ στην Αθήνα. Με το Μολέδο, Ιβάνοφ, Κουτρουμπή μπροστά απ’ τον Στιλ ο Παναθηναϊκός «σκότωσε» τον αντίπαλό γιατί οι κυνηγοί του είχαν την ευχέρεια να παίρνουν το τόπι στα ¾ του γηπέδου και να εφορμούν ανενόχλητοι.
Ο Στραματσόνι γουστάρει οι επιθετικοί του να βγαίνουν από την περιοχή και ν’ ανοίγουν τις αντεπιθέσεις, τέτοιου τύπου παίκτες είναι Ιμπάρμπο, Μπεργκ, Λέτο οι οποίοι έχοντας «έμβολα» στον ασβέστη και δύο πλέι-μέικερ (Λεντέσμα-«Βίγια») στα νώτα επιχειρούν ουκ ολίγες κατά μέτωπο προσπάθειες.
Ο κόουτς επειδή άκουσε τα σχολιανά του πέρσι, ως τώρα πάει στα «σίγουρα», τη σφραγίδα του θα την δούμε μετά από καιρό, στα πρώτα του παιχνίδια δείχνει συγκρατημένος γι αυτό σκέφτεται πρωτίστως την άμυνα παρότι μπροστά διαθέτει -μακράν του δεύτερου- το ποιοτικότερο υλικό. Είμαστε περίεργοι τι θα επιλέξει να κάνει στη Σούπερ Λιγκ. Ο τωρινός Παναθηναϊκός μοιάζει ιδανικός να πάρει το πρωτάθλημα, ιδίως άμα η Πολιτεία ξεπαστρέψει την «Ε.Ο».
Το «τριφύλλι» έχει τεράστιο ρόστερ, πολλούς έμπειρους παίκτες αν και πρέπει ν’ αποδείξει ότι είναι σύνολο για ευρωπαϊκές υπερβάσεις. ΑΪΚ, Μπρόντμπι δεν τις λες «θηρία» όμως ο Παναθηναϊκός αυτή την εποχή μάχεται και τον ίδιο του τον εαυτό. Πριν κάμποσα χρόνια ήταν ψυχωμένος, αποτελεσματικός, νικούσε Ίντερ, Γιούβε, Ρόμα, Μπάρτσα, Αρσεναλ, έφερνε στο αμήν Ρεάλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Εκείνα τα θαύματα της μιας βραδιάς τα λοιδορήσαμε («τσούκου τσούκου μπολ»), τα υποτιμήσαμε, σήμερα τα ζηλεύουμε κι η πίεση που έχει διαμορφωθεί μετά από πέντε τραγικά ευρωπαϊκά χρόνια κάνει κάμποσα πόδια να λυγίζουν. Να ξορκιστούν τα φαντάσματα καταρχάς και μετά βλέπουμε…
Υ.Γ Ραντεβού ξανά στα τέλη Αυγούστου.
